Dünyanın bir ucunda gül açmış
Mevsimlerden hazan
Son yapraklarını dökmüş ağaçlar
Nadide bir gül kankırmızısı
Dudaklarından almış rengini
Ölmek istedim bugece yıldızlara çıkmak senle olmak istedim
Bu gece;
Yokdun yanımda kahretsin sadece ölmek istedim
Yokluğun çok zor be gülüm
Çorak topraklar gibiyim bilirsin işde;
Onlar suya ben sana hesretim.
Seni ne doyasıya sevebildim
Nede doyasıya yaşayabildim
Hep birşeyler eksikti sanki
Ya sen yoktun ya ben
Ya sen uzaktın bana yada ben
Yada başka şeyler girdi araya
Ben hiç çocuk olmadım ki
Düşdüğümde yaralarımı saran olmadı benim
Ne Çamurlarda yuvarlanabildim gönlümce
Ne kırlarda koşup oynayabildim
Ne üstüm başım kirlendi
Biliyormusun artık bende
Yanlız değilim ne hayellerimiz
Vardı bilmem hatırlarmısın
Küçük bir evimiz kırmızı panjurlu
Birde çocuklarımız oyunlar oynayacakdık
Bahçemizde rengarenk çiçekler
Aşk nedir be sevgili bilirmisin sen?
Solmuş bir çiçeğe su olmak onu diriltmrk
Yeniden hayat hayat vermekmidir?
Yoksa çölde su olmak ırmak olup çağlamakmıdır
Aşk nedir be sevgili?
Yine yağmur var bomboş sokaklar, caddeler
Yürüyorum boş caddelerde nevazade gecelerdeyim
Aklım benliğim senle dopdoluyken
Kahretsin sen varsın aklımda ismin dudaklarımda
Bir dua sanki heceler seni sessizce
Bir yağmur bulutu olsam
İpek saçlarına yağsam
İpek saçlarından süzülen
Bir yağmur damlası olsam;
Saçlarından süzülüp
Kirpiklerine düşsem
Benim için diyorlarki
Hyata küsmüş içine kapanmış
Bilmiyorlarki küçücük dünyamda
Kocaman sen varsın senle dopdoluyum
Bense gülüyorum onlara
Bilmem kaç asır oldu sensizliğim
Saatler dakikalar geçmezken
Seneler, asırlar geçiyor bak
Yokluğun öyle zorki
Hala yokluğuna alışamadım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!