Okan Kobatan Şiirleri - Şair Okan Kobatan

Biraz kendime kırgınım bu aralar
Çay koymayı unutuyorum mesela
Kendime...
Boş bardağa bakarken yakalıyorum içimi
Neyi unuttum bilmiyorum
Ama bir şey eksik

Dedim ya sana gitme,

Sensiz; sakat umutlarım bastonunu vurur..
kendini imha eder bütün ikramiyeler
bekleyişlerime su uzatır yılkı atları..

‎Bugün rüzgâr hiç esmiyor,
‎Martılar fazla suskun...
‎
‎Sokağın köşesinde tanıdık bir gölge,
‎Belki ben,
‎Belki benden kalan...

Sevgili günlük;

Bence hayat;
iki doğru arasında bükülen bir çizgi,
bir ucu yüreğe bağlı,
diğer ucu gerçeğe.

Bir gün olup da çok uzaklara gideceğim,
nerede ineceğim bilmeden bir trene bineceğim mesela.
Sonra soracaklar: Hangi durakta ineceksin? diye...
Sonbahar olsun diyeceğim adı — kışı sevmem ben.

Yıldızlar yazın daha çok görünür,

Bir şey demedim,
Demek de istemedim.
Çünkü bazen
Anlatmak, olanı eksiltir.

Sadece suskun bir ilkbahardı.

bazen yarasını göstermez giden
bazen yara sen olursun da bakamıyorum diyemez yüzüne..
bazen de sen gör diye bekler
ama her ne olursa olsun kimse gitmez aslında, kendine yenilir insan..
kendine gider insan kendine çekilir kalır ve mutlaka bir iz bırakır..
bazen yara sanar sararsın,

Saçlarım hâlâ siyahtı,
Yaşım 30 u geçmişti daha,
Yüreğim burkulmamıştı
Oysa seni 25'inde darağacına götürdüler..

Yıldızları daha çok seviyordum,

"bir yara,
önce canı acıtır
sonra adı olur insanın.
ve insan,
bazen bir yara kadar ağır