Ok Kırık, Yay Kırık ve Gönül Kırık

Yesi’deki kutlu gönül ferman eyledi,
dün gibi,
Hatırımdan çıkar mı ki bakışı….

Bilge Kağan gözün dikti gözüme,
Koca Türkistan’ı harman eyledi,
gün gibi,
Ruhuma kazıdım Bengü taştan nakışı…

Malazgirt’te Alparslan’ım ünledi,
Güzel Tanrı kurtlarına ferman eyledi,
“kün” gibi,
Hala dinmez o fermanın yüreğimi yakışı…

Şimdi!
Ne dün kaldı ne yarın,
Ne geceleri yırtar bir hilal,
Ne de gün doğar ufkuma
“Kün” demez oldu Gökçek Tanrı'm neslime…

Derman eylemez ulular,
Harmanımız köpek salyalarıyla kirlenmiş,
Ne han kaldı ne hakan,
Uğruna ölünecek fermanım Vatan...

Kuşatılmışlığa mahkum yaşarken ölü gönüller,
Ok kırık, yay kırık ve hayal kırık,
Altaylar’dan Tuna’ya koca yurt sessiz…

Anadolu!
Ey diriliş ruhunun döl yatağı Anadolu!
Yan, kavrul...
Söndükçe küllerinden yeniden tutuş
Bir alev misali "titre ve kendine dön"!