Oğuz Yirmibeş Şiirleri - Şair Oğuz Yirmibeş

Yalnızlık zor be Ali dayı
Çok zor artık resimlere bakmak
Biliyormusun öyle kötü koyuyor ki
Ayıkken senle konuşamamak
Seni bulamamak

Eğrilik sorunu üzerine konuşupta
Onlarca doğruyu söyleyip sonra
Nasıl bir büyüyen çember çizer
Köşeli olmayan yamukluklardan
Ve büyüyen çemberin
Uzayıp giden başı ile sonu arasında

İçime bir yalnızlık doğdu bu öğlen
Hiç olmadığım kadar tekim
Tophane hiç olmadığı kadar tekin
Yalnızım tek başıma
Beni dinleyen kendim
Anlatan kendim

Duraksız, beklentisiz bir göl gibi
ne aktığı yer belli
ne de akıntılarının çehresi
başlangıcında yerinde bir özen
sonrasına sonunu getiren
ve doğumunda sancılar

Şiirler yazıyorrum sana
Asla okuyamayacağını bile bile
Kim bilir belki yıllar sonra
Altını çizersin diye
Şiirler yazıyorum işte
Göz yaşları dolu şiirler

Aşk
tutsaklığa uzatılmış ellerin
hiç korkmadan
karanlığın içinde bulduğu ilk cisme
sıkıca sarılması gibıdir
Sonsuzdur

Sırf bir turku tuttursun diye
bu bahar
soğuklar ve kar
güney yarım kureye
balayına çıkar

Yaşamak dediğin nedir?
Bezen gülüp bazen ağlamak mı sadece
Yemek yiyip yatıp uyumak mı her gece
Amaçların için çalışmak mı sonuna kadar
Ölmek mi sonra
Haksızlıklara karşı savaşma mı el ele

Su gibi aziz ol bebeğim
Azizeler gibi güzel ol
Parla gecelerimin ılığı
Aydınlat karanlığımı
Doğ artık vakti geldi
Doğ şafaklarımdan

Bütün yalnızlığın suçu bu
yalnızlığı hedef edinenlerin
hedefinden şaşmışların değil
bu, mevsimlerin suçu
bu güneşin bu ayın bu yıldızlerın suçu
bu göğe yükselen binaların suçu bu