Oğul Şiiri - Nesrin Erdoğmuş

Sensizlik savurmuştu
Kanımı canımı gömmüştüm
Kara topraklara
Yetim deseler de ahali
Doğuracaktım seni
İlk üç ayında depreşmiştin
Karnımda
Oysa bekleyecektin
Dokuz ay on gün daha
Canıma can katacaktın
Babanın kocamın
Tüm hatırasını sen de bulacaktım
Yüzündeki gülücüklere
Hüzünlendikçe
Kendimi teslim edecektim
Gece ayazında
Baktıkça dalacak
Ta başa dönecektim.
Sıcak beşiğini
Salladıkça kalbim titreyecekti
Sana içinde aşk tebessüm umut
Ve öfke olan
Ninniler mırıldanacaktım
Sen büyüdükçe
Kaşını gözünü
Bakışını büyük
Dağa benzetecektim.
Sevgiyle yoğurup
Umuda sarıp öylece
Kulağına fısıldayacaktım.
Kurt bakışlı,
Tilki yürekli insanları
Kısaca
Sana hayatı anlatacaktım
Görünmez tuzakları
Basit tebessümleri
Biliyordum
Oysa sen
Büyüdük serpildikçe
Sorularınla beni
Zorlayacaktın
Babanı soracaktın
Her çocuklarla oynadığında
Onlar baba diye
Seslenirken
Sen babam
Kim diyecektin.
Kelimeler boğazımda
Düğümlenecekti
Masum gözlerine
Gözlerimi dikecektim
Sana kalbimdekini dilimle değil
Gözlerimle anlatacaktım.
Diyemeyecektim
Belkide kandavalısı
Cinayeti diye
Oysa yüreğine
Kin öfke serpiştirmeyecektim.
Baban alın yazısına
Gömüldü oğul der gibi
Kaçamak bakışlar fırlatacaktım
Sen bana ana
Ben sana ciğerim yetimim
Diyecektim.
Ruhumu ve bedenimi
Her batan yeni günün ardından
Ufuklara bölecektim
Evlat sırdaştın
Kanımdan canımdan bir parçaydın.
Oğul oğlum diyecektim…