Öğretmenin Öğretmeni Şiiri - İzzet Yaylacı

Bak, ben de öğretmen oldum öğretmenim,
Bir bulutu uzaktan okşuyor gibi,
Avucumda Ayşe’nin minik elleri.
Umut bahçelerinde sevgi gülleri
Aşılıyor bin bir ümitle
Senden emanet ellerim.

Güneş vurdukça yanık bağrına
Yağmur olmuşu umman gibiyim.
Biliyorum, zaman benimle son bulacak
Ben aydınlık yarınların bir tek sahibiyim.

Yüreğinde ne gam olsun, ne hüzün
Ne gecenin farkındayım ne de gündüzün.
Ya ol, ya öl türküleri söyler
Senden emanet ellerim.
Bak, ben de öğretmen oldum öğretmenim.

Hani “bu kutsal emanet
Gitmezse sonsuza kadar” demiştin ya
“yakanda olur ellerim”
yine yakamda olsun o mübarek ellerin
sakın arkada kalmasın gözlerin,
Dua dua işliyor engin hayallerini
Her doğan güneşe senden emanet ellerim.
Bak, ben de öğretmen oldum öğretmenim.

Senin bakışlarında yeniden yaşamak isterdi
Baharı her çiçek,
Senin yokluğun karanlık demekti
Senin yokluğun demek,
Ürpertirdi her asude yüreği.

Yaşadıkça bu ülkü
Varoldukça bu ümit,
Senden aldıklarını hep ileriye taşıyacak
Senden emanet ellerim.
Şükür ki ben de öğretmen oldum öğretmenim.