Öğretmenin Ayrılışı

Bir köyde öğretmendi
O günlerde ne hırsız
Ne de ki eşkıya korkusu vardı
Herkes kapısı açık yatardı geceleri
Onun da yatağı pencerenin önündeydi
Sabah daha uyanmadan
Birisi pencereyi tıklatarak
Sabah kahvaltısına çağırırdı
Peşinden başka birisi
Ondan sonra da bir başkası derken
En az üçü beşi bulurdu çağıranlar
Ama o her seferinde
İlk çağırana giderdi
Böyle bir kural koymuştu kendince
Diğerlerini gücendirmemek için
Köylülerin hepsini çok seviyordu
Köylüler de onu
Öyle kaynaşmışlardıki birbirlerine
Tek vücüt gibiydiler sanki
Öğretmenin tayini çıktı başka yere
Ayrılırken tüm köy halkı
Köyün dışına kadar uğurladılar onu
Hepsi teker teker sarılıp öptüler
Birden bir gençle göz göze geldi öğretmen
Yüzüne yaşlar akıyordu durmadan
Onun da gözleri doldu
Daha fazla bakamadı diğer gözlere
Geride kalanlarla vedalaşıp
Çabucak bindi at arabasına
Araba ağır ağır yol alırken
Geride bir yığın göz yaşı ile
Büyük bir hüzün bırakmıştı
Biraz uzaklaşınca köylülerden
Daha fazla dayanamadı öğretmen
Gözyaşları boşanıverdi birden
Doyasıya ağladıktan sonra
Dedi ki arabacıya
Köylüler sakın duymasınlar ağladığımı
Zaten yeterince üzülmüşlerdi
Bir de ağladığım için üzülmesinler