Öğretmenime Şiiri - İbrahim Bekler 2

ÖĞRETMENİME…

Küçüktüm,
Elime ilk kalemi verdikleri o gün
Dediler bir şeyler yaz
Yazdım;
Dediler ne yazdın
Dedim sevgi
Dediler kime
Dedim ki, öğretenime
Bildiğim her şeyi yazdım
Ama her kelimelerimin sonu öğretmendi
Alışık olduğum ne varsa aldılar benden
Bir tek şeyi alamadılar
Sevgimi
Bedenimdeki etten saraya kilitlemiştim
Kaybolmuş şehrin türküsü dudaklarımda
Nağmeleri bile değişmiş
Aynalar bile bana farklı bakıyordu
Bedenimdeki sarayıma kimseler ulaşamadı
Öğretmen sevgim orda hep vardı
Yıllarca öğrendim,
Yıllarca öğrettim
Tek unutamadığım
Öğretmenim
Her şeyi bir mevsime bağlamıştım
Hepside gelip geçiciydi
Tek bir şey sahiciydi
O da öğretmen sevgimdi
Gökyüzünün tek rengi vardı bende
Mevsimlere göre değişmeyen
Geceleri bile “gece mavisi”
Tanıdığım yıldızların içinde en iyisi
Çünkü onu bayrağımdaki hilalin önüne koydum
Her birimiz tanımlamam mümkün değil ama
Hepinizin ortak adı vardı
Öğretmenim
Ağlayan bir çocuğun gözyaşını silen
İlk günkü gibi elime kalemi alıversem
İçimde bir duygu depreşir
kelimeler yine resmi geçit yapardı
hangi satırın sonunda dursalar
Hepsinin selamladığı
Siz öğretmenlerimdi
Ekmeğim, aşım
Dostum ve tanışım
Ağladığım, umudum
Neye tutundumsa
Tüm bunların tek sebebi
İçimizdeki kötülükleri öldüren
Çocuktuk, nelerden korktuğumuz bilmeden
Her şeyi mevsimlere bağlamıştım
Bahar, sevdaların da, doğa gibi,
Çiçek açtığı mevsim gibiydi öğretmenim
Çünkü her insan kendine göre bir senaryo yazar
Her şey ve her insan zamanla değişir
Şu yitip giden zaman içinde
Hüzünlü gözlerle baktığım tek mazim
Elime ilk kalemi veren öğretmenim
Bu ben değilim !
Bu sevgi tek benim değil,
Bir yaşam gerçeğim vardı
Bir şarkı sözü gibi
Yüreğimde bestelediğim
Bazı gönüllerden silinmiş olsa da
Kimse benden çalmasın diye
On yüreğimin en gizlisine sakladığım
Şevkatle başımı okşayan öğretmenim
O benim için bir başka şiirdi
Her yıl, her gün adı söylenen
Yazılacak bir şey kalmış olsa bile
Karanlıkta hiçbir şey sezilmese de
Onun nuru ile önümü görebildiğim
Yıkkın, yılgın ve bıkkın olsamda
Onun sevgisidir bana hayat veren
Belki de bu yakıyor içimi.
Tüm bildiklerimi ve okuduklarımı unutsam
En büyük ilaç olan unutmayışım
Herkes bir şeyleri unuttu.
Bense unutamadım işte
Aklıma mıh gibi saplanan bir sevgi
İçe döndüğümde her an onu gördüğüm
Kutsi sevgiyle sevdiğim öğretmenim
Yıllar öncesinin o afacan çocuğu değilim
Yıllar öncesinin sevimli öğrencisi de değilim.
Mümkünse tekrar yazmak istiyorum,
Yine bütün satırların sonunda öğretmen olmalı

İbrahim BEKLER
ANKARA