Öğretmenim Abluka Altında

Tahta sessiz,tahta bile ürperiyor bugün,
tebeşir utançla yere dökülmüş…
tüyleri diken diken olmuş seslerin altında.
sözün onuru yere düşmüş.
Bir sınıfın kalbi çarpıyor içeride,
Nefesler düğümlü, gözler yere eğik.
Öğretmenin omuzlarına çökmüş
bir avuç densizliğin, korsan karanlığı…
Saygının kırıldığı yerde
kelimeler bile utanır konuşmaktan.

Kapılar kapanmamış ama
sınıf yine de bir ablukada,
terbiye yoksunu birkaç ses
kabaran bir fırtına gibi
kapatmış nefes yollarını.
Öğretmenin sesi yükseldi bir soğuk rüzgâr gibi dolaşıyor sıraların arasında.
Zorbalar hâlâ kendi neşesinde
Öğretmenin bakışında
tükenmişlik değil,
yarayı taşıyan bir sessizlik var.
Ey yeni nesil!
Böyle bir eğitim nereye kadar...
Demircioğlu