Öğretmenim Şiiri - Mehpare Gökçe

Azıcık yaramazlık yapsam
Kardeşimin oyuncaklarını saklasam
Ellerimi çamura batırsam
Benim çocuk olduğumu unuturdu;
Annem ve babam.
Kafa kafaya verirler
Sanki ağız birliği ederler:
’Gelince okul çağına,
Asılsın öğretmen kulağına’
Diyerek ürkütürlerdi.

Korkudan çekerdim yorganı kafama.
Kulaklarımı arardım yatakta.
Bu yüzden okulun açıldığı ilk günler,
Tuttum annemin elinden.
Çok ağladım içimi çekerekten...

Hani saçımı okşamıştın ya,
Susuverdim birden.
Bir dokunuşla kanatlandım.
Kuş oldum koridorda.
İçim doldu umutlarla.
İlk seni çizdim defterime.
Akşam gidince eve
Çok sevdiğimi söyledim anneme...

Ödevlerime bakıyorsunuz ya.
Bazen yıldız,
Bazen atıyorsunuz ya imza.
Daha adım atmadan kapıdan,
Veriyorum bütün eve ilan.
Ah bir görseniz beni öğretmenim,
Mutluluk yayıyor iklimim, havam.
Siz deyin Sultan Süleyman.
Galiba bence oluyorum Kral Aslan...
Bütün imzaları,yıldızları
Sayıyorum sayıyorum...
Yatınca akşam erken
Hepsini saçınıza takıyorum.
Öğretmenim ben sizi çok seviyorum....