Doğduğum Topraklar Şiiri - Mehpare Gökçe

Benim doğduğum topraklar
Hem kuraktı, hem çoraktı...
Ekin zamanı bulutlar,
Öyle kolay ağlamazdı...

Saatlerimizi horozlar kurardı.
Hep çalışır, yarışırdı insanlar.
Elleri kocaman, KÜREK kadardı.
Bu yüzden en korktuğum şey,
Surata indirilen şamardı.

Benim doğduğum topraklarda,
Kapılar ardına kadardı.
Bir şey yok ki, çalınmazdı...
Kim bulursa teknede ekmeği,
Yoğurdun içine doğrardı.

Lahana yaprağı çanağım,
Susak kaşığımdı.
Mısır patlatırdı annem,
Saçta karıştırarak külünen...
Bunun adı doğallıkmış
Şimdilerde öğrendim ben...

Benim doğduğum topraklarda
Çocuklar ağlamazdı,
Öyle çok kucaklanmazdı.
Ya iş tutardı, ya kuş avlardı...
Sırf bu yüzden
Zemheri en sevdiğim aydı.
Annem en çok
O zaman kucaklardı.

Bostandan karpuz çalardık.
Vururduk taşa parçalardık.
Atmazdık tasını başa geçirmeden,
Sırf bu pisliğimden
Ne dayaklar yedim ben.

Elektriğimiz yoktu.
Işığımız idareden, fenerden.
Yaz mevsiminde en çok,
DOLUNAYı sevdim ben.

Benim doğduğum topraklarda
Kadın, erkeğin kaburgasındandı.
Ağzında yaşmağı,
İki adım geriden koşardı...
Bunun için okudum ben,
İsyankarlığım bu yüzden...

Bir dönmemiz vardı,
Adı Mustafay'dı.
Ermeni Meryem elek satardı.
Sormazdık hangi ırktan, hangi dinden...
Öyle hiç taraf olamadım ben,
Biraz insan kaldım bu yüzden..