Ögretmenim Şiiri - Tuncer Çelik

Zil çalıp derse girdigimde,
Güller acardı benim yüzümde,
Sendeki sevgi dersdi bende,
Bugün de ödevimi yaptım,
Ögretmenim! ...

Sen söyledin ben yazdım.
O adını kalbime kazdım.
Senin için dört mevsim yagdım.
Zil çalmasını çok bekledim,
Ögretmenim! ...

Sevgiyi sevmeyi, sende ögrendim.
Kalem tutan elimle seni yazdım.
Paydos zili çaldığında, ben sınıfta kaldım.
Bu ders hiç bitmesin istedim,
Öğretmenim! ...

Sen benim baharımdın, çiceğimdin.
Nazlı nazlı gönlüme akan nehir gibiydin.
Ben coştukça sen çaglayanımdın.
Kalbime düşen ilk cemreydin,
Öğretmenim! ...

Kara tahtaya ak yazıyı sen yazdın.
Gönlümün baş köşesine taht kurdun.
Gecelerimin karanlıgında yıdızımdın
Gündüzlerinde güneş gibi parladın,
Ögretmenim! ...

Daha dün gibi yüzüme gülüşünüz.
Kuş tüyü kadardı bana dokunuşunuz.
Yıllar geçti hala duruyor mu sevginiz.
Şimdi verin elinizi öpeyim,
Ögretmenim! ...

Hiç sormadılar mı senin de kalbini?
Varmıydı gönlünde bir kardeleni?
Kavrulmuştu elinde güz gülleri.
Baharda açan bir gülünde ben olsaydım,
Ögretmenim! ...

Bütün çicekler senin elinde büyüdü.
Laleler, sümbüller, papatyalar seninle güldü.
Kır çiçekleri sanki elinde gonca bir güldü.
Sensiz soldum,kurudum
Öğretmenim! ...

Bir demet çicekle gönül almışlar.
Her seneye birgün sıgdırmışlar.
Adına öğretmenler günü demişler.
Sen benim her günümdeydin,
Öğretmenim! ...

Saygı duruşu bekliyorsun gözlerinle.
Sanki dünden.büyütmüşsün umutlarınla
Senin mutlulugun büyüttüğün çiceklerinde.
Benimse; aydınlık günlerim senin elinde,
Ögretmenim! ...

Ben seni çok sevdim ögretmenim! ...
Her ders seninle olmak istedim.
Keşke bu sevgiye ev ödevi vermeseydin.
Ben hiç ödev yapmayı sevmemki,
Ögretmenim! ...
Ben seni çok sevdim ögretmenim! ..