Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Nuray yeğenimi can-ı yürekten kutluyorum...tüm hayatında başarılar diliyorum.tam puan.
SEVGİLİ YEĞENİM NURAY'I BU GÜZEL YÜREĞİNDEN VE ŞİRİNDEN DOLAYI KUTLUYORUM.İNŞALLAHB ÖMÜR BOYU BAŞARILI OLUR VE ANNESİ GİBİ VATANSEVER BİR ŞAİRE OLUR....
'Otu çek, köküne bak!' derler bizde. Aynen öyle; şair annenin şair kızı.
Sevgili Nuray'ın gözlerinden öperek tebrik ediyor, onu yetiştiren ailesini ve öğretmenini de kutluyor, başarılarının devamını diliyorum.
&&&&&&& Öğretmenim
Yaz dedin,yazdırdın,
Hem okutun hem anlatın,
Kalbindeki sevgiyi gösterdin,
Yüreğime şevkat sen oluşturdun,
Evde okumayı heceler dururdum,
Okulda cesareti senden bulurdum,
Sen geleceğime ışık verdin,
Korkma oku diye savunurdun,
Artık karnemi de aldım,
Önce zayıflarım var sandım,
Beşleri sıraya dizmişsin,
Başarılı olduğumu bundan anladım,
Hakkını nasıl öderim öğretmenim,
Umudum sensin canım benim,
Hem ana oldun bana hem baba
Seni çok seviyorum öğretmenim,
Nuray Alageyik
Fatma Alageyik
GÜZEL KIZIMIZ NURAY'I YAZDIĞI BU GÜZEL ŞİİRİNDEN VE BAŞARILI KARNESİNDEN DOLAYI BİR BÜYÜĞÜ ( VE ÖĞRETMEN ) OLARAK KUTLAR, HAYAT BOYU BAŞARI VE DE MUTLUKLAR DİLERİM...SAYGILARIMLA...İBRAHİM YILMAZ.
Sevgili küçük şaire.......sen böyle devam et sonunda MUTLAKA MÜKEMMELE herkesten çok daha önce ulaşacaksın...........................Sevgilerimle
10 tam puan benden efendim tebrikler
tebrikler coşku vermek bizim işimiz deyinki siz o tatlı kıza, bak bu amcanın 4 kızı varmış üçü şiir yazarmış, hele en küçüğü 5 yaşındaymış üstün zekalıymış -annemi özlerim- adlı şiiri popüler olmuş.. bir büyüğü -verem- le ilgili yazmış deyin hele onun büyüğü-canım vatanım- demiş birde anlatmışki vatanını deyin okuyuverin coşsun,kükresin çeşme gibi aksın... ben 6 kişilik nüfusa sahibim eşim yıllardır bana kızardı, artık gına geldi tam 17 yıl abırla devam ettim o kızdı ben yanında yazdım okudum...ama sonunda ben kazandım eşimde şiir yazıyor bakın -sebiha türkmen-sayfasına küçük düzeltmeler yapıp yayınlıyorum.. inanın şiir şu yalan dünyanın en güzel anlatım şekli bence.. küçük kızınızı candan tam yürekten kutluyorum...devam diyorum devam başarı seni hiç birakmasın altın kız..
Nuray seni öper hayat boyu başarılar dilerim. Almanyadan selam ve dualarım seninle
Tebrik ediyorum, başarılar diliyorum. Allah yardımcısı olsun.
Saygılarımla.
PUAN SAYFASI AÇILMADI BİR TÜRLÜ KUSURA BAKMAYIN LÜTFEN MAHPERİ KOÇ
Fatma hanımcım çok çok güzel bir şiir.Büyük yetenek.Kutluyorum kızını vede o güzel yüreğini öpüyorum.Ardahandan sevgilerimi vede tam puanımı gönderiyorum.Mahperi KOÇ
Bu şiir ile ilgili 51 tane yorum bulunmakta