Öğretmenim Şiiri - İzzet Kocadağ

Kalemim yok, silgim yok, defterim yok olsa da,
Sen anlat yüreğime, yazarım öğretmenim.
Ben köylü çocuğuyum, bütün güller solsa da,
Yoluna kır çiçeği, dizerim Öğretmenim.

Bakma yoksul olmama, bilesin içim zengin,
Önlüğüm dar olsa da, ufkum denizden engin.
Bilirsin buralarda, yoktur başka bir dengin,
Örneğimsin hep seni, süzerim öğretmenim.

Babama söyleyiver, ablamı da okutsun,
Halı, kilim, ziliyi, boş vaktinde dokutsun.
Sen bir veli nimetsin, aydınlığa umutsun,
Nasıl olur da seni, üzerim öğretmenim.

Çok uzak bir şehirden, kar kış demedin geldin,
Bizi kucaklar iken, sılana hasret kaldın.
İçin ağlarken bile yüzümüze hep güldün,
Gizlesen de ben yine, sezerim öğretmenim.

Ne yaptıysak hoş gördün, kızmadın bir gün bile,
Hayatı yenibaştan keşfettik senin ile.
Bakarsın bir gün olur, senin çıktığın yola,
Ben de düşüp yurdumu, gezerim öğretmenim.

Mart 1989 - Ankara