Öğretmene Şiiri - Yahya Harbalioğlu

Herkes damlalardan kaçarken
Gökyüzüne -gözlerimi yummadan-bakmayı sen öğrettin
Gölgeye kaçardım bunalınca sıcaktan
Güneşi görmeyi sen öğrettin
Gözyaşımı gizlemeye de alıştım sayende ama
Ta derinden gülmeyi bana sen öğrettin

Nehirlerin ne kadar uzun olduğunu
Yeryüzünün ne kadar geniş
Yıldızların ne kadar fazla
Okyanusların ne kadar derin
Olduğunu sen öğrettin
Rüzgarların ne kadar serin
Ve martıların ne kadar hür

Gece bu kadar mı güzel
Ne bilecektim sen öğretmeseydin
Yollar ne uzak dağlar ne yüksekmiş
Ayrılıklar ne zormuş üstelik
Bahar nasıl çiçekliymiş
Gökkuşağı ne kadar renkli

Hayatın ömür sürmek olmadığını
Ot gibi gelip odun gibi gitmemek olduğunu
Sevmenin cehennemi cennet ettiğini
Bana sen öğrettin
Ufuk çizgisinde aramayı umudu
Şafağı çiçeği çiği bulutu
Halen yaşıyor olmanın haklı gururunu

Sen öğrettin bana sabretmeyi
Tebessümle kusuru mazur görmeyi
Anlaşılmasam bile anlayışlı olabilmeyi
Dikeni ve gülü ateşi ve külü
Beklemeyi ve özlemeyi
Kabuk tutan yarayı gizleyebilmeyi
Unutmayı affetmeyi

Kar tanelerini saymayı bile
Bana sen öğrettin
Nergislerin açtığı zamanı
Çiçeklerin suskun bekleyişlerini
Ağaçları sökemeyen rüzgarın alıp götürdüklerini
Dönüşsüz gidişleri

Buruşturulan ve savrulan kağıtları
Mavi gözyaşıyla sessiz ağlayan kalemleri
Kelimelerin anlatamadığı tarifsiz elemleri
Açtığın gözlerime kavuşmamayı sen öğrettin

Gök gürleyince merakla izlemeyi semayı
Köpüklü dalgalara sataşmayı
Sisli sabahlarda yüksek tepelere tırmanmayı
Doruklarda soluklanmayı
Karanlıkta ateşle buluşmayı
Sen öğrettin

Peşinden yalın ayak koşarken öğrendim yol almayı
Sabahını beklerken gece uyumamayı
Gelmeni beklerken sabretmeyi
İzini buldum güzelliğin seni ararken
Sevmenin büyüsünü fark ettim sevgi için çırpınırken
Anlama rast geldim kelimeleri dolaşırken
Hiç bilmediğin öyle şey öğrettin ki bana oysa
Yaşayan bir ölüydüm sonsuz yaşamın sihrini verdin
Karşılıksız ve sınırsız sevgiyi öğrettin bana
Bana yaşamı sevmeyi sen öğrettin