Bir yüz düşle benim için
Bir hayat çiz, çizgileri yüzümden okunsun
Bir kişilik bul benim için
İçinde her şey; adam gibi olsun
Benim için bir ev, bir resim yap mesela
İçine gireyim, bu benim diyeyim.
..
Zordur öğretmen olmak vefadır
Ve kırk yıl bir harf felsefesiyle
çağlayandır....
umuttur sevdadır
Tekrar tekrar yeşermektir evrende...
Zordur Öğretmen Olmak Candır
..
Ben Öğretmen! ...
Adı sanı duyulmamış dağ köylerinde yanan ışık,
Ben Öğretmen! ...
Yurdumun en ücra köşelerinde dalgalanan bayrak,
Ben Öğretmen! ...
Karanlıkları yırtan mum alevi.
Ben sessizlerin sesi,kimsesizlerin kimsesi,
..
Basibos birakma beni senin yüregim,
Ugruna neler feda etti görmezmi gözlerin,
Kimin için yasiyorum senindir cismi halim,
Serseri Duygularima Ögretmen ol bu gün..
Sevmeyi ögret bana karsilik ummadan,
Nasil aci çekilir söyle canim yanmadan,
..
Öğretmek ve eğitmek bir maharet işidir
Bu işleri başaran; bir öğretmen kişidir.
İlim irfan yolları fedakârlıklar ister
Korkmadan ve yılmadan yalnız öğretmen gider.
Yetişmiş nesillerin ufkundadır ideal
..
Öyle bir hayat yaşadım ki ben
Dostu gördüm arkadaşı gördüm sırdaşı gördüm
Yanımdan ayrılmayanları,yan yan kaçanları gördüm
İyi günde kötü günde Gönen Öğretmen Liseliler varmış
Bir yerde bakarsın üç yüz kişi olmuş
Bir bakmışsın yanında sadece beş kişi kalmış
..
BAYRAK TÖRENİNİ NE BİLSİN SOYSUZ.
NEREDEN GELDİĞİNİ HİÇ SORGULAMAZ.
DÜNYADA TEK GAYESİ YOK SORUMSUZ.
BU GÜN ÖĞRETMEN YARIN KİMİ DÖVER.
MARŞIN ANLAMINI HİÇ BİLMİYORSA.
..
Bir ay Öğretmensin Eğitim ordusunun en Paşasısın
Hatırlıyorum o öğretmenimi okullar açılınca
Bir ay öğretmendi eğitim ordusunun en paşası
Aylar doğdu içimde
Öğretmenler ay
..
-Bir öğretmen sınıfta ne demiş? -
Öğretmenler, sınıfa, girmez boşuna, demiş.
Disiplinsiz sıralar, gitmez hoşuna, demiş.
Görmüş jöle nesnenin saçlara ettiğini;
Dönmeyiniz çocuklar, tavus kuşuna, demiş.
..
Bir başkadır memleketimin toprakları, bir başkadır memleketimin ormanları, bir başkadır memleketimin kıyıları. Yeşille mavi kucak kucağa seviştiği yer Çakraz, insanlar heyecanlı, insanlar mutlu, umutlu….
Kırk yıllık okul arkadaşım Harun’dan haber aldığımdan beri büyük bir heyecan içerisindeydim. Bolu erkek öğretmen okulu mezunları 23 Mayısta Çakraz’da buluşacaktık. Kırk yıldır görmediğim, görüşmediğimiz sınıf arkadaşları, devre arkadaşları buluşacaktık. Kimler sağ ve sağlıklıydı acaba…
Bir gün önceden Harun’un Caycuma-İhsanoğlu köyündeki evine eşimi ve baldızımı alarak gittim. İki oğlu iki torunu gelini ve eşi bizi sımsıcak karşıladılar. Sarılıp hasret giderdik. Toplantıyı Bartın’daki arkadaşlarıyla birlikte düzenleyen Harun çok heyecanlıydı. Eski fotograflara bakarak bu kim şu kim diye diye heyecanına ortak oldum ve sabahı zor ettik. Bartın öğretmen evine gittiğimizde bana:
-Sen öğretmen evine git, ben arabayı park edip geleyim bakalım seni tanıyan çıkacak mı? Dedi.
Öğretmen evinin kapısından içeri girer girmez bir masada oturan Fadıl, Hayrettin, Ahmet ayağa kalktılar, bana hoş geldin dediler. Heyecanları gözlerinden okunuyordu. Oradaki kalabalığa baktım, yüzler yabancı değildi ama isimler hafızadan silinmişti. Düzce gurubuyla beraber Haydar, Secattin, İrfan geldiler.Sarıldık. Ben onları onlar beni anımsadı.Sen son sınıfta hangi sınıftaydın dediler. 3_A dedim. Şu masa sizinkiler dediler yanlarına gittim, İşte Musa, Emin… sarıldık… Adapazarı-Geyve gurubu geldiler, onlarda sınıf arkadaşlarım yoktu…hoş geldin dedik, biraz sonra Bilecik- Bozüyük gurubu geldi…hepsi benim arkadaşım, memleketlimdi. Hep birlikte Sami’yi bizim arabaya alarak Çakraz’a hareket ettik. Akşamın güzelliği koya vurmuştu. Bir sürü kalabalık toplanmış yakalarına hangi yıl ve hangi sınıftan mezun olduğunu yazıp asmaktaydı. Rüştü’yü gördüm, yanına gittim, tanıyamadı…garip garip bakıyor yakamdan ismimi okumaya çalışıyordu. Bende göstermemek için her türlü numarayı yapıyordum. Sen ne olmuşsun öyle ikibuçuk katına çıkmışsın Recep dedi..sarıldık, ötede Recep Tavukcu’nun sesi geliyordu.Omuzuna vurdum..döndü…oooo…çekti. Sarıldık, Mehmet İmamoğlu (Abanoz) oradaydı..ben abanoz soy adı sanıyordum, meğer lakabıymış, kırk yıl sonra öğrendim. Sinan’da oradaydı, ben onu o beni tanımadı. Tanıştıktan sonra ikide bir el hareketi yaparak “ hay Allah” dedik.
Akşam yemeği yiyeceğimiz balık lokantasına yöneldik. Herkes yer bulma ve kırk yıldır görmediği arkadaşlarıyla sohbet etmeye çalışıyordu. Tam ikiyüz kişi toplanmıştık. Bozüyük gurubu bize süpriz yaptı. Bize gelen duyuruda eşler katılmayacak, bizler yatılı okuduğumuz okulda yaptığımız hergelelikleri anlatacağız dendiği için eşimi götürmemiştim, ama Bozüyük gurubunun eşleri “ ya bizide götürürsünüz yada sizde gitmezsiniz “ diye baskı yapmışlar…Eee eşlerin dediği olmuş tabii. Sınıf arkadaşımız Yunus Sayım da geldi yanımıza.
Mezun yılına göre fotograf çektirmek için Secattin anonsa başladı. 1960 yılında mezun olan bir ağabeyimiz vardı en yaşlı, sonra 1963 mezunu üç ağabeymiz, en kalabalık gurup bizdik 1968 – 1969… hepimiz bir kareye sığmadığımız için sınıf sınıf çektik resimlerimizi.. şu an resim önümde…ayaktakiler soldan sağa, Halil,Mehmet, Recep, Yunus, Musa,Recep…oturanlar soldan sağa, İrfan, Rüştü,Lütfü, Ahmet, Emin…
..
Bütün anneler kutsaldır; ayaklarına sermişler kutsal cennet
Tüm kötülüklerin anası yalandır,kötünün ise yeri cenennem
Her adam olacak bebek kutsal bir melek bilir kendi annesini
Bebek,bir toprak,bir yol,bir fikir ve vatanı görmeli annesini
Sen sen olamazdın,ben ben olamazdım olmasa idi kutsal anne
Zengin ve fakiri,makamlı ve makamsızı her insan canım anne
..
ben şairim
ben mimar sinan olmak isterdim
ben fahrettin altay olmak isterdim
ben denizlerde kum
rüzgarda serinlik olmak isterdim
ben öğretmen olmak isterdim
ben mustafa kemal atatürk olup yurdu kurtarmak isterdim
..
Biricik öğretmenim
İnan unutmam seni
Söz verdim bu yeminim
Sevgiye götür beni
Öğretmen öğretmenim
Yarınımdan eminim
Uzattım kollarımı
..
Ben meyveyim-sen çiftçisin
Hep sularsın-sen bizleri
Sayfa sayfa-bir ciltçisin
Unutmayız-biz sizleri
Öğretmensin-sen öğretmen
Verirsiniz-bilgi hemen
Ne söylesem-sizlere az
..
Öğretirken canlara
Asla hiç tükenmeyen
Ödenmez bütün kira
Var mı yok mu denmeyen
Öğretmen tutuşturur
O çağlara koşturur
Hâlleri perişandır
..
Kızgınlıklarımızın asıl nedeni, genellikle kendi hırsımız, yetersizliğimiz ve hatalarımızdır. Bu yetersizliklerimizi ve hatalarımızı görmek istemediğimiz için de bahaneler üretmeyi severiz.
Bu sebeple asıl yapmamız gerekeni yapmayıp üretmiş olduğumuz bu bahanelerimizin ardına sığınır genellikle problemin çözümünü zorlaştırırız.
Her insan zaman zaman yetersiz kalabilir ya da hırsına yenik düşer ve bu yüzden hata yapabilir.
..
Köylü; DSP ile, Emekçi; DSP ile, Yazar; DSP ile, Öğretmen; DSP ile, Öğrenci; DSP ile, Anne; DSP ile, Baba; DSP ile, Evlat; DSP ile: VATAN! .
..
Feriha hanım ağır bir ameliyat geçirmişti. Yoğun bakımdan çıktıktan sonra normal odada fazla kalmak istememişti. Doktora rica etti.
- Söz veriyorum kendime dikkat edeceğim ilaçlarımı muntazam alacağım. Kontrollerime düzenli geleceğim.
Onun bir oğlu br kızı vardı.Oğlu dördüncü sınıfta; çalışkan sevimli,cin gibi çocuktu. Hemde çok sosyal bir çocuktu. Yaşına rağmen annesine yardımcı olmaya çalışıyordu, kardeşini koruyp kolluyordu.
Akşamdan beri düşünüyor annesine bir türlü söyleyememişti. Çünkü annesi çok bitkin ve yorgundu. annesi, kardeşi ve kendisi yanlız kalmasın diye hastaneden erken çıkmıştı.Ömer, öğleden sonra okula gidiyordu. O nedenle sabahı bekledi. Kahvalı yaptıktan sonra, Annesinin yanına oturdu.
- Bugün nasılsın anne! Diye sordu
- Sağol canım iyiyim
- Sen nasılsın iyimisin yavrum, derslerin nasıl? Dedi.
..
Ne gerek öğretmene yaşamak için para,
Dertmi insanlara ki garip düştüyse dara,
Oturupta düşünmüş,sıkışık kara kara
Her şeye rağmen asil kahramandır öğretmen,
Hep böyle konuşulur çok cahil kalmışsın sen.
Ne eti ne ekmeği ne kağıt kalem olsun
..
Ders çok, konu da çok! Ancak okuma- yazma ve yazarlık dersi çok daha önemli bir şey! Çocukları okumaya- yazmaya alıştıracaksınız, okuyacaklar, yazacaklar ve "Kalem kılıçtan keskindir" sözünü uygulayacaklar; " Beşikten mezara kadar okumanın" farkına varacaklar. Okumayı bir Türk'ü kabul edecekler!
Yozgat Merkez Ağahefendi İlköğretim Okulu yöneticilerinin misafiri olduk. öğretmen arkadaşlarımız bizi okullarına davet ettiler: " Yazarlarla öğrencileri- Okur'ları buluşturuyoruz" projesi kapsamında öğrencilerle bir sohbet yapmamızı istediler.
Bu davet üzerine Yozgat Şairler ve Yazarlar Derneği adına bu okulumuzu ziyaret ettik. Okuma yazma üzerine sohbetimizi gerçekleştirdik. Neden okumalıyız? Neleri, niçin okumalıyız? Okumanın bize katkısı ne olacaktır? Yazmanın insan hayatındaki yeri ve önemi? Şair ve yazar olmanın sırları neler olabilir? Gibi bazı sorulara cevap aradık. Anılarla şiirlerle okumaya duyulan özlemi ve okuma çilesini anlatmaya çalıştık.
Başta öğrenciler olmak üzere: Ağahefendi İlköğretim Okulu Müdürü Satılmış Gündüz, Müdür Yardımcısı Erkan Turan, Türkçe Öğretmeni Nesrin Gürel, Sınıf Öğretmeni Necati Sargın ve Din Kültürü Öğretmeni Ahmet Akgün hocalarımızda sohbetimizi dinleyerek bize destek oldular kendilerine teşekkür ediyoruz.
Yazarların öğrencilerle buluşması projesi önemli bir proje! Neden diyeceksiniz? Çünkü gençlerimize Okumanın önemi anlatılmalı, Kitabın vazgeçilmez olduğu vurgulanmalı, gelişmenin ve kalkınmanın esas temeli okumaktır eğitimdir bunun önemi belirtilmeli. Bunu en iyi yapacak olan da yazarlarıdır, şiirlerdir. Özellikle de eğitimci şair ve yazarlarımızdır. Bu konuyu çok önemsiyoruz.
Kitap okumayan toplum gelişemez. Düşünmeyen yazmaya ve fikir üretmeyen aydınlarla bir yere varılmaz. Okuma eğitimin vazgeçilmez bir parçası olduğu gibi yazma da eğitimin vazgeçilmezidir. İşte o zaman kalem kılıçtan keskin olur. İşte o zaman beşikten mezara kadar Okumanın tadına varmış oluruz. Kendi değerlerimiz var bunları eğitimde değerlendirebiliriz. Yeter ki iyi niyetli samimi adımlar atılmış olsun.
Ağahefendi İlköğretim Okulun da gördük ki: çocuklarımız bu konuya ilgi duyuyor Okumayı ve yazmayı seviyor. Öğretmenlerimiz de duyarlı; çocuklar görerek izleyerek okumanın önemini kavrasın istiyorlar. Yani isteyince olabiliyor. Gençlerimiz boş zamanlarını okuyarak yazarak değerlendirsin istiyoruz. Yazarı- Şairi şiirini tanısın onu örnek alsın yetenek ve kabiliyetini bu yönde kullanabilsin. Biz bunu önemsiyoruz, gelişmeye atılan ilk adım olarak görüyoruz.
..
Ne zor şey şu insan olmak,konuşmak ,yürümek ,anlamamazlıktan gelmek,öyle ama yapıyoruz işte diyerek beklemek,ne zor şey şu dinlemek.Bütün gücümü kendi kararlarım tüketirken başkalarına nasıl kızarım,hatırlamakta zorlandığım şeyleri özler sever oldum, anladığım kadarıyla ve ister istemez şimdiye kadar karşılaştığım bütün insanlarla ,avukatta olsam öğretmen de, yine karşılaşıcaktık sanki,fakat daha iyi biri olabilseydim belki yani dinlemek istediğiniz kişi, daha rahat uyurdum delirmekten korkmayan biri gibi...(YkslNl)
..
BAYRAK TÖRENİNİ NE BİLSİN SOYSUZ.
NEREDEN GELDİĞİNİ HİÇ SORGULAMAZ.
DÜNYADA TEK GAYESİ YOK SORUMSUZ.
BU GÜN ÖĞRETMEN YARIN KİMİ DÖVER.
MARŞIN ANLAMINI HİÇ BİLMİYORSA.
..
Milletvekili, memur, avukat, öğretmen ve öğrencilerin işçi bayramları kutlu olsun. İşçiler zaten ya çalışıyor ya çift mesai diye çalıştırılıyor. İşçi hariç herkese tatil.Fotoğraf koyamıyorum lakin KYK müdürüne tatil, müdür yardımcısına tatil, memuruna tatil, öğrencilere tatil, temizlik işçisi, emekçisi çalışıyor.
Bence işçisiz çalışabilecek her yer çalışmalı. Sigarasını, su şişesini, poşetini sağa sola atanlara çöpleri temizletilmeli. Herkes 1 günlüğüne işçi olmalı bence.
Temizlik işçilerinin görevini bir günlüğüne herkes yapmalı.Belki daha kolay anlaşılabilir işçi olmak. İşverenler 1400 TL maaşla 400 TL kira 400 TL fatura ile aile masrafları arasında kendine ayırdığı (Çoğu iş yerinde karşılanmayan) yol ve yemek masrafları ile bir gün geçinmeye çalışmalı.
Mesela alışveriş merkezleri, fırınlar, pizzacılar, dürümcüler, resteranlar, sanayiler, inşaatlar bir günlüğüne kapatılmalı. Yevmiyelerinden kesilmeden!
..
Yağlıtepe, Kapıkaya’lar, daha aşağılarda hemen köyün biraz üstündeki Koçyatağı yöreleri karla kaplıydı. Çok yakında köy içlerine de kar yağar, zor geçecek kış ayları başlayabilirdi. Her ne kadar ambarlara ekmeklik buğday, arpa, çuvallara haşlanmış bulgur, toprağa açılan kuyulara doldurularak üstü kapatılan patates ve lahana dürmeleri, içine çökelek doldurulup ağzı aşağı gelecek şekilde toprağa gömülen küpler kışın aç kalmamak üzere stoklanmış olsa da bin bir türlü zorlukların başlayacağı kara kışa katlanmak hiç de kolay değildi. Tekmezar Ormanlarından bin bir güçlükle at, eşek, kağnı arabalarıyla yayla evlerine; oradan da sekiz on saat süreli çileli bir uğraşıdan sonra köye indirilmiş, daha çok gürgen ve köknar ağaçlarının kurularından üretilen odunlar; evlerin kuytularına ya da samanlıkların bir köşesine kışın teneke sobalarda yakılmak üzere istif edilmişti.
Soğuktu hava. Rüzgâr buz gibi esiyordu kuzeyden. Bacalardan duman çıktığına bakılırsa belli ki bazı evlere soba bile kurulmuştu. Köyün erkekleri, sığır ve koyunlarını otu iyice kıtlaşmış tarlalara, otlaklara salmışlar; kendileri de fırın duvarının dibinde rüzgârdan korunacak şekilde toplanarak akla hayale gelmedik şakalaşmalarla vakit geçirmeye çalışıyorlardı. Kadınlar daha çok yemek, bulaşık, ev, ahır ve samanlık temizliği gibi gündelik işleriyle uğraşıyorlardı. Köyde okul yoktu. O nedenle köyün çocukları orada burada koşarak, bağırarak, bazen de ahlât ağaçlarına tırmanarak, birdirbir ya da arası kesme, çelik çomak oynayarak ortalığı şenlendiriyor, kasvetli köy havasını dağıtmaya çalışıyorlardı. Ayaklarında genellikle de arkaları yarık, altları delik, üzerlerinde: “ Canik” yazan kara lastikleri; birer iple bellerine tutturdukları paçaları kısa, arkaları ve diz bölümleri yamalı pantolonları, üstlerinde el dikimi gömlek ve annelerinin ördüğü kollu kolsuz yün kazaklarla; babalarının, makasla koyun kırkar gibi kestiği saç tıraşlarıyla oldukça ilginçtiler. Evlerin “ tavan” dedikleri çatı aralarına serilerek kurutulmuş ahlâtları gizlice alıp gömleklerinin içine doldurarak, acıktıkça birer ikişer çıkarıp arkadaşlarını kıskandırarak yiyorlar, saplarını birbirlerinin yüzlerine fırlatarak kaçıp kovalamaca oynuyorlardı… Köyün kızları; genellikle divitinden el dikimi uzunca entari, yırtık pırtık kazak, ayaklarında da erkeklerde olduğu gibi, eski püskü çorap ve kara lastiklerle dolaşıyorlardı. Köyde okuma yazma bilen Mehmet Çavuş’la Kemal Çavuş’tu sadece. Asker Ocağı’nda öğrenmişlerdi onlar da…
Ertesi gün yağmur yağdı köye. Her taraf çamurlandı. Sokağa, araziye çıkanlar çamura batıyor, zorlukla yürüyorlardı. Etrafın çamurlu oluşu çocukların umurunda bile değildi. Koşuşturuyor, bağırıp çağırıyorlardı köy içlerinde. Bir de soruyorlardı babalarına:
..
