Öğretmen Türküsü Şiiri - Abdullah Demirel

ÖĞRETMENİN TÜRKÜSÜ

Ben,
Karla örtülü yollardan geçtim,
Bir ülkenin umudu gönlümde,
Avuçlarımda tebeşirle...

Diyar, diyar gezdim,
Bir elime defteri aldım, bir elime sazımı,
Bir çocuğun bakışında kurdum vatanı.
Kalem tutan parmaklarında bir çocuğun
Geleceği gördüm
İnce, narin, ama dimdik upuzun...

Ben,
Yollarda büyüdüm.
Rüzgârlar yüzümü çizdi,
Yağmur saçlarımda dindirdi öfkesini.
Dolaşırken her adımımda kentleri
Âşık oldum ülkemin topraklarına,
Her taşa bir harf,
Her harfe bir çocuğun adını kazıdım.

“Vatan” yazdım, tahtaya bir gün
Çocuklar baktı, baktı…
Gözleri parladı öbek öbek,
Birisi sordu:
“Öğretmenim, vatan ne demek?”

Sustum.
Dağlar vardı Pencerenin dışında,
Ve kar iniyordu köyün üstüne.
Ona baktım,
Ve dedim ki:
“Vatan, senin üşüyen ellerindir çocuğum,
Ben o elleri ısıtan meşaleyim.”

Her sabah yeniden doğdum sınıfta,
Yazarken güneşi tahtaya,
Işık oldum çocukların gülüşüne.
Sobayı yakamadığımız kışlar geçti
Söndürmedik hiç içimizdeki ateşi.

Aylığımı kitaplara verdim,
Sevgimi defter sayfalarına,
Ömür denen yolda
Bir iz bırakmayı diledim.
Hani okuyan birileri de olursa,
Bir satırda benden bulsun istedim.

Ben,
Bir ülkenin aydın öğretmeniyim,
Bir kar tanesi kadar yalın,
Bir o kadar da kalplerdeyim.

Saçlarım beyazlasa da şakaklarımdan,
Ellerim nasır tutsa da tebeşir tozundan,
İçimde hâlâ o ilk günün telaşı,
“Öğretmenim!” diyen o sesin sıcaklığı.

Gün geldi,
Çocuklarım büyüdü,
Kimi doktor oldu, avukat oldu kimi,
Kimi de benim gibi
İdealist olup yollara koyuldu.

Bir gün kopup gelse yanıma birisi,
“Hocam!” dese,
“Anımsadınız mı benim ismimi?”
Adını unuttum belki ama,
Sesini asla,
Çünkü o ses,
Bütün öğrencilerimin sesiydi.

Anlıyorum ki:
Bir ömür tükettim belki,
Bir ülke büyüttüm ama.
Tebeşirle değil,
Yüreğimle işledim derslerimi.

Ve şimdi,
Bir akşamüstü pencereden bakarken,
Güneş dağların ardına inerken
Usulca söylüyorum kendi kendime:
“Ne güzel yaşadın sılada, gurbette,
Ne onurlu ne sade...
ışık ektin, umut biçtin
Harf harf dizdin bir ülkenin kalbine.
Adın anılmasa, bilinmese bile,
Sonsuzluğa yazıldın
Çocukların yüreklerinde.

Ben bir öğretmenim,
Her coğrafyasında ülkenin,
Tüm zorluklarda gülümsedim...
Bu ülkenin aydınlığına
Atatürk’ün devrimleriyle yöneldim.
Bir ömür kadar sessizdim,
Bir o kadar görkemli.

Ve şimdi hâlâ,
Hedefe ulaşana kadar durmadan,
Söylüyorum, usanmadan
Kara tahtaya yazarcasına.
“Okumak, sevmek,
Sevmek, öğretmektir.” diye
Ülkemin her yurttaşına…