Öğretmen Olabilmek Şiiri - Himmet Çokal

Sen de oturdun hayatlar kazınmış sıralara,
Okumaktan yılmadın inat zorluklara,
Kar kış demedin öğretmenine koştun.
Bir gün onun gibi öğretmeye ant içtin.

Yıllar, sınavlar, sancılı bekleyişler.
Emeklere karşılık için uykusuz geceler…
Hakkın yendi, yılmadın, çalıştın.
Kazanana kadar kaybetmeye alıştın.

Kimi Ege’nin meltemlerine küstü.
Kimi Güney’in sıcak yaz akşamlarına.
Ömür takvimlerden bir bir düştü.
Sen inatla, hasretle koştun çiçeklerine.

Ve günlerden bir gün o haber geldi;
Tahta bir bavula sıkıştırıp hayallerini,
Bilmem hangi dağın ardını tuttun mesken.
Çünkü sendin beklenen: Öğretmen.

Gözleri parlayan pasaklı çocukların oldu.
Kalbi temiz, öğrenmeye aç hayatların…
Yalın ayak başıkabaktı kimisi,
Lakin yürek dolusuydu hepsinde öğretmen sevgisi.

Vicdanındır seni sen yapan,
Dilinin ucundaki bilgiler istikbali aydınlatan,
Ya da kör bir merhamet sunan,
Körpecik dimağları karartan

Bir tuğla koymaktı yapıya,
Can verendi solan çiçeğe.
Nasiplenilmiş en kutsal meslekti.
İyi işlenmiş her dimağ ‘’insan’’ demekti.

Dünün pasaklısıydın silgi kokulu.
Bugünün öğretmeni oldun.
Eğitim ordusunun yılmaz neferi,
Bu vatanın vicdanlı çocukları;
Senin eserin olsun.