Öğretmen Gözü Şiiri - Kasım Kobakçı

Okul forması kirli ve eskiydi,
Giydiği ayakkabılar ayağına büyük gelirdi,
Kader'in saçlarına hiç tarak değmemişti,
Yorgun, bitkin yüzü biraz griydi.

Arkada oturur ve asla konuşmazdı Kader,
Okuldaydı ama hiç okullu değildi,
Dışlanmıştı, Kader'in yanında kimse yoktu,
Sınıfın çocukları ona kötü gözlerle bakarlardı.

Asla yanına yaklaşmaz, ona lakap takarlardı,
Kader kız kaşınırken öğretmene şikayet ettiler,
Meraklanıp evine gitti öğretmen,
Onun yetim olduğunu ve annesinin üvey olduğunu öğrendi.

Üvey anne her şeyi Kader'e yüklemiş,
Bu yetmezmiş gibi onu bir de işe gönderirdi,
Babasına söyleyememiş, hep kendine saklamıştı,
Çaresizdi Kader kız, hep böyle gideceğini sanırdı.

Evde ders çalışamaz, geceleri uyuyamazdı,
Üvey ana baskısı asla ondan uzak durmazdı,
Babasına iyi görünür, bir sürü yalan söylerdi,
Kader kız ise bu evde inim inim inlerdi.

Ne elbise, ne üniforma, ne temizlik ve ne de kitap,
Hiç banyo yaptırmaz, çokça döverdi,
Bitler fırsat buldukça saçlarında yatardı,
Gördü bunu öğretmen ve babaya anlattı.

Babanın haberi yok gelir akşamları,
Kızdı baba karısına, dedi yetimimi ağlatma,
Söylettirme bana, son sözlerimi söylettirme,
Korktu üvey annesi ve bir daha dokunmadı ona,
Mutlu oldu Kader kız, her zaman koştu okuluna,
Sonunda gülmüştü kader onun yüzüne.