ÖĞRETMEN DEDİĞİN…
Halk Böyle Devirir!
Dün biz, (biri genç, diğeri yaşlı genç) konunun okul anılarına nasıl geldiğini fark etmeden anılarımızı anlatmaya başladık. Okul /anıları/ arkadaşları söz konusu olunca yoğun, tutkulu duygular bombardımanına uğrayan ben, bir o kadar da hüzün, özlem, imrenme ve kıskanma(!) krizine tutuluyorum, arkadaşları dağılmamış, gençlerin yanında.
Benim anılarımı sözcüklerle anlatmak öyle iki dakikaya sığmaz. Yazıyla hiç olmaz. Ancak oynanırsa sahnede, filmde, o zaman anlatılabilir ve hissedilebilinir. Örneğin, mezun olduğum (Kız Sanat Enstitüsü) yıl ayrıldığım Muğla’ da 40 yıl sonra resim sergisi açmıştım. Sınıf arkadaşlarım dağılmış, sadece birkaç kişiye ulaşabilmiştim. Hepimiz orta yaşlı olmuştuk ve tanımayabilirdik birbirimizi. O, karşılaşma anının duygusu, heyecanı, mutlu/suz/luğu, yabancı kucaklaşmalar nasıl anlatılabilir ki…
En iyisi ben Deniz’in anısını yazayım.
Eğiticilerin çocukluktan itibaren nasıl ufuk açtığına ve eğiticinin değerine nasıl değer kattığına güzel bir örnek bu anı. Ha bunu, farklı yorumlayanlar, güzelliğin içini boşaltacaklar olabilir. Sadece anıdan keyif almak değil bu sütunlara aktarmak. Paylaşmak ve de paylaşılanı anlatmak, anlatabilmek...
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
