Öğretmen Dediğin...

ÖĞRETMEN DEDİĞİN…

Halk Böyle Devirir!
Dün biz, (biri genç, diğeri yaşlı genç) konunun okul anılarına nasıl geldiğini fark etmeden anılarımızı anlatmaya başladık. Okul /anıları/ arkadaşları söz konusu olunca yoğun, tutkulu duygular bombardımanına uğrayan ben, bir o kadar da hüzün, özlem, imrenme ve kıskanma(!) krizine tutuluyorum, arkadaşları dağılmamış, gençlerin yanında.
Benim anılarımı sözcüklerle anlatmak öyle iki dakikaya sığmaz. Yazıyla hiç olmaz. Ancak oynanırsa sahnede, filmde, o zaman anlatılabilir ve hissedilebilinir. Örneğin, mezun olduğum (Kız Sanat Enstitüsü) yıl ayrıldığım Muğla’ da 40 yıl sonra resim sergisi açmıştım. Sınıf arkadaşlarım dağılmış, sadece birkaç kişiye ulaşabilmiştim. Hepimiz orta yaşlı olmuştuk ve tanımayabilirdik birbirimizi. O, karşılaşma anının duygusu, heyecanı, mutlu/suz/luğu, yabancı kucaklaşmalar nasıl anlatılabilir ki…
En iyisi ben Deniz’in anısını yazayım.
Eğiticilerin çocukluktan itibaren nasıl ufuk açtığına ve eğiticinin değerine nasıl değer kattığına güzel bir örnek bu anı. Ha bunu, farklı yorumlayanlar, güzelliğin içini boşaltacaklar olabilir. Sadece anıdan keyif almak değil bu sütunlara aktarmak. Paylaşmak ve de paylaşılanı anlatmak, anlatabilmek...
Aşağıda okuyacağınız anı, yakından tanıdığım komşumun oğlu ve yine öğreticiliğinin fedakârlığını, cefakârlığını doruğuna kadar eylemleştirmiş, donanımlı, yetiştirdiği öğrencilerini ayakları yere sağlam basan, insan, pek çok öğrenci mezun etmiş öğretmen (Ş.T.) arasında geçiyor:
Deniz ilkokul 3 sınıftadır. (Şimdi üniversite son sınıfı 1 yıl uzattı.)
Bir gün, öğretmen ders anlatırken, Deniz sıranın üstünde parmaklarıyla tempo tutmaktadır. Bunu fark eden öğretmen yanına gelir ve sorar:
-Deniz ne yapıyorsun?
Deniz yanıt verir:
-Tempo tutuyordum öğretmenim.
Bunun üzerine öğretmen:
“-Halk derdini anlatırken milletin vekilleri kürsüde tempo tutarsa, halk da onları böyle devirir! ” diyerek, yanağına hafifçe tokat atar gibi yapar.
Küçük Deniz’ in kafası karışır, bunu o zaman pek algılayamaz ama daha sonraları hep anımsar, kendine rehber edinir, üniversitedeki eğitiminin son yılına kadar. Diplomasını almak ondan bir yıl uzaklaşınca, bu kez, tempo tutmanın gerçek tokadını yüzünde hisseder. Derin bir iç geçirerek öğretmeninin yukarıdaki dersini özlemle anımsar.
Memleketine dönüp öğretmeni görünce de ellerine sarılır öpmek için…
Öğretmenlerimizi unutmuyor, unutamıyoruz. Hangi yaşta olursak olalım, anılarımızı paylaşırken, onlara olan özlemlerimizle paylaşıyoruz.
Tüm öğretmenlere saygılar, sevgiler…
Ne mutlu öğretmenim diyene! ..

mebrure coşkunsu