Öğretensin Şiiri - Hasan Hüseyin Cansız

Yaradan’ın Nebi’sine ilk buyruğudur
bu kutsal vazifenin mahreki,
Ve kırk yıl hizmet vaadidir, Halife-i Râbi ‘nin.

İşte bu düsturlar aydınlattıkça sonsuz ufkunu,
Gül benizli bir gelecektir, her gecenin sonu.

Bir memleketin umududur ellerinde yoğrulan,
Dilinden dökülen her kelimenin vebali ayân.

Ne derece ilimdeyse bir milletin yükselişi,
O derece cehâlettedir bil ki izmihlâli.

Beden toprağın emanetidir,akıl Allah’ın
Ancak ilim, irfan iledir zaptı dünyanın

Hangi zorluklar ve hangi coğrafya kuşatsa da seni
Mademki “öğreten”sin nar yakar mı ki bedenini

Din kutsal,dil kutsal ve bu vazife kutsal
Öyleyse öğret ilmini nesline, hasmına nâm sal

Bir “Kitab”ın gölgesinde kesiştiğinde yollar
O an biter ceddini yok sayan münkir rüyalar

Tarih dile gelir her sınıfta senin sayende;
Bayrak da sen, vatan da sen, yiğit de...

Dargın nesiller barışır kıymet bilirsen
Ve zulüm “tekerrür mü eder” sen istersen.

Vay mı ki dilin tutulsun,bedenin olsun bende
Unutma ki;
Karanlığa çağ açan Sultan Fâtihler
Cehâlete nur saçan Peygamber sende.