Öğrenilmiş Çaresizlik Şiiri - Hülya Sevinç

Kim haklıydı bilinmez ilginç bir yerdi dünya,
Kimisine göklerden kısmet yağardı güya!
Diğerine kendi haklarını aramak da,
Çoğu zaman oluyordu sadece bir rüya

Kimi kalbi temizdi iyi şeyler dilerdi,
Bunun için çalışıp fedakârlık ederdi,
Ruhunda taşıdığı bu saf düşünceleri,
Sınırları aşarak dolaşırdı evreni

Kâinatın işi yok hep bunu beklemekte!
İyi işler yapanı dövüp pişman etmekte,
İyi şeyler düşünen hep eziyet görmekte,
Bunun sebebini de kimse çözememekte!

Derler; “İyi şey düşün, sen hep affet kötüyü,
Böylece kaldırırsın sırlardaki örtüyü,
Dünya da çoğunlukla belki yersin köteyi,
Ancak öte âlem de bulursun tüm sevgiyi”

Bunca dayaktan sonra sevgi var mı bilinmez,
Bilinmeyen bir âlem tasavvur edilemez
Böyle bir düzende adaletten söz edilmez
Sürekli döverek kimse terbiye edilmez!

Kilit olmasa bile kaçmaz bir süre sonra
O kadar bezmiştir ki karşı da koymaz ona
Çaresiz kalmak zorla öğretilmişti ona
Kafesteki bir maymun gibiydi artık o da

Onca dert sonrası kim inanır mutlu sona!
Dünya da kötü şeyler yaşatılmışsa ona,
Cennet bile tat vermez durmak istemez orda,
Cehennemi de ister kim bilir belki o da!