Öğrenemedim Şiiri - Celal Bahar

Öğrenemedim, sevilmeden sevmemeyi,
Sevdiğini söylemeyene sevdim dememeyi...
Öğrenemedim, kör kütük âşık olmamayı,
Aşkı bilmeyene sevdin mi diye sormamayı...

Öğrenemedim işte kimseye bağlanmamayı,
Vara yoka kafayı takıp, sonrada ağlamamayı.
Çok denedim ama başaramadım kıskanmamayı,
Başkaları gibi ne çıkar diyerek umursamamayı...

Öğrenemedim işte, önce can sonra sen demeyi,
Kendi canımı sevdiğimden daha üstün bilmeyi.
Ben olmazsam ne çıkar, yar olsun yeter dedim,
Acı dediğin nedir ki, gün gelir biter dedim...

Şimdi sev diyorum, kimi der gibi yüzüme bakıyor.
Öyle ya, karşısında eriyip bitmiş bir ceset yatıyor.
Öğrenemedim ki önce dik durup sonra davet etmeyi,
Yok dediği anda ise ardıma bakmadan çekip gitmeyi...

Öğrenemedim ben, kaybetmekten korkmamayı,
Kazanmak için evvela kaybetmeyi göze almayı.
Öyle çok isterdim ki sensizde yaşarım diyebilmeyi,
Sırtımı dönüp, en azından birkaç adım gidebilmeyi...

Gerçekte bu aşk yalnızca benim için değildi.
Saadet olacaksa, sevenden çok sevilenindi.
Ama öğrenemedim oturup adam gibi sevmeyi.
Gideceksen git, sen de beni kaybettin demeyi...

Bir türlü öğrenemedim...
Öğrenemedim işte;
Aşkı hak etmeyene gönül vermemeyi...
Oysa o ne de güzel göstermişti,
Kalbini alıp ta istediğine vermeyi,
Dilediğini, dilediği kadar sevmeyi...
Aslında o hepsini tek tek öğretti ama.
Bende kafa yok ki, öğrenemedim bir türlü,
Öğrenemedim aşka ihanet etmeyi...