Öğrendin mi Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Ben seni gönlümün en sessiz köşesine,
Bir emanet diye koydum.
Saf duygularla çizilmiş bir yazgısın sandım,
Meğer ruhumu kanatacak bir yaraymış gelişin.

Bir gamzelik tebessümüne sığındım,
Bir kelimene kandım.
Ben sana içimi açarken
Sen beni kaderin ortasında yalnız bıraktın.

Kalbimdeki sınavdan kaldın…
Ben sabırdan geçtim, sen vefada yandın.
Bir yanım sayıklıyor hâlâ fısıltılarla adını,
Bir yanım aşık yanıma kızgın.

Sen içime doğmuş yanlış bir işaret miydin,
Oysa ben kader sanmışım gelişini,
Varlığını müjde diye okumuş kalbim,
Oysa gidişin daha büyük bir dersmiş yazgıma.

Varlığın bir serapmış,
Yokluğun gerçek…
Yalanmış sen sandığım her şey
Yalanmış kömür gözlerinde gördüğüm,
Aldanmışım bakışlarına,
İnanmışım koşulsuzca sana...
Canımı celladına emanet eden ben...
Öğrendin mi?
Her “geliyorum” diyen,
Yüreğe varış niyetinde değilmiş meğer…
Kimi sadece kanatmaya gelirmiş,
Acıtırmış inceden inceden....
Ve çekip gidermiş bıraktığı enkazı bilmeden.