Öğrendim Şiiri - Kasım Kobakçı

Ben arzu ettiğim için, o sahnede duruyordun.
Zira, ruhumun kapılarını sana ben açtım...
O denli eşsiz görünmen, benim sana tutkunluğumdandı.
Zihnimin bir köşesindeydin, sırf seni kurguladığım için,
Sendeki o derinliğin, senin maharetin olduğunu sanırdım lakin...
Hepsi benim yankımmış, öğrendim.
*
Kirpiklerini, bakışlarını, hayalim nakşetti.
Endamına o azameti, benim duruşum yükledi.
Gören gözlerim, seni görmek istediği surete büründürdü.
Cümlelerim, seni arzu ettiğim kahramana dönüştürdü.
Tüm o sızıları, kendime çektiren yine benmişim, anladım.
Bu hikayenin, kendi kendine süreceğini ve ebedi olacağını zannettim.
*
Oysa tek bir nokta koymakmış, bütün mesele,
Perdeyi indirmek kadar basit.
Hülasa, bitti demek kafi...
Çektim elimi eteğimi ruhundan,
Dön ve bak, geriye kalan viraneye.
Biraz ten, biraz iskelet, alelade bir suret,
Haydi, şimdiki o çiğ görüntünü, o taptığım hayal ile kıyasla.
Yaldızları söküp aldım çehrenden,
Yıldızların ışıltısını sildim suretinden.
*
Artık alçakgönüllü davranmıyorum küçüğüm.
Emin ol buna, çünkü var eden bendim, var olan sendin.
İçimde bir yer kapladığın için devleşmiştin.
Şimdi seni, o boşlukta terk ettikten sonra, bakalım ayakta durabilecek misin?