Öğrencilerime Şiiri - Ziya Nişanci

Sıcak ana kucağından çıkıp geldin karşıma,
Üzgündün, ürkektin, titriyordu bedenin.
Islak kirpiklerinin arasına bakarak,
Sana gururu ve korkusuzluğu öğrettim.

Kalem tutmaktan acizdi küçücük parmakların,
Nefesin ancak yarısına yetiyordu kelimelerin.
Gücüne güç, nefesine nefes katarak,
Sana okumayı ve yazmayı öğrettim.

Dilin hoş sedalarla barışık değildi,
Kabaydın, hırçındın, çatıktı hep kaşların.
Hapsolmuş duygularını okşayarak,
Sana sevgiyi ve saygıyı öğrettim.

Mızmızlandın, şikayetçi oldun durmadan,
Gün geldi adın kavgalara karıştı.
O tertemiz yüreğine girerek,
Sana güveni ve hoşgörüyü öğrettim.

Hayatın acımasız dalgalarına kapıldığın oldu,
Yalpaladın, bocaladın, liman aradın sığınacak.
Mağrur başını sıcak sineme dayayarak,
Sana azmi ve mücadeleyi öğrettim.

Göz açıp kapayıncaya kadar geçti yıllar,
Farkında olmadan boyuma erdin.
Kendi kanatlarınla uçabilirsin artık,
Sana rüzgara karşı uçmayı da öğrettim.

Uç artık güzel kuş, özgür ufuklara doğru,
Rotandan saptırmasın seni leş kargaları.
Yolunu gözleyen aç yavruları es geçme,
Sana verdiklerimle besle onları.

Gün gelir de karşılaşırsak eğer,
Başın öne düşüp de yüzün kızarmasın ha!
Omuzların dik, göğsün kabarık olsun daim,
Zira; seni öyle görmek benim en doğal hakkım.