Ben hiç ağlamadım.
Bir çiçek koparılırken,
Yaralı serçe titrerken,
Dostlarımı kaybederken,
Cenaze araçlarının ardından,
Dönüşsüz vedalara el sallarken,
Hiç ama hiç ağlamadım.
Bir tek size dayanamadım.
Öylesine bendiniz ki,
Kendi gidişimi kaldıramadım.
Yine de huzurlu ve mutluyum.
Hayat akıp gitmekte,
Bir yerlerinden tutunmak gerek.
Sizler umut yolculuğuna devam ederken,
Ben yeni çocukların telaşında olmalıyım.
Tahta çitli ahşabın penceresinden,
Zafer çığlıklarınızı duymalıyım.
Kayıt Tarihi : 22.5.2011 00:49:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!