Oğlumun Penceresinden Öğretmen

OĞLUMUN PENCERESİNDEN ÖĞRETMEN
Ey benim hep güler yüzlü öğretmenim; Hangi duygularla sınıfa geldiğinizi;
Nice sıkıntıları kalbinize gömdüğünüzü;
Bizlere gülücükler dağıtırken;
İçten içe neler çektiğinizi, bir siz, bir de ben bilirim; Çünkü ben bir, öğretmen çocuğuyum.

Bazen, gecenin sessizliğine bürünmüş ücra bir köyde;
İs ile küfün harman olduğu, köhne bir kulübeden; Burada bir yaşayan var dercesine, yayılır cılız bir ışık;
Bir emektar gaz lambasının, solgun şulesinden;
Kırık, dökük bir sobayı, üfleye püfleye tutuştururken;
Karanlıkların sessizliğine tünemiş kuşlar gibi,
Hayallerinizi yoldaş edindiğiniz, o ıssız gecelerde,
Yalnızlıklar, asla sizi yıldırmadı azminizden;
Umutsuzlukların, umutları tutsak aldığı;
Genç fidanları, ayrık otlarının istila ettiği;
O, gözden ırak mekanları, ne zorluklarla aydınlattığınızı;
Elbet ki, şükranla anacaktır bu millet, canı gönülden;

Bazen de, koşuşturmaların hiç eksilmediği;
Klaksonların hiç susmadığı;
Durmak bilmez, o insan seli metropollerin;
Acımasız soğuk sabahlarında;
Tan, henüz yeni ağrırken, dolmuş duraklarında;
İtile kalkıla, kuyruklarda sıra beklerken;
Üşüyen ellerinizi ovuşturarak, inadına direnirdiniz ;
Buz gibi esen poyraza, aldırış etmeden;
Bir yandan, gözleriniz saatinizle mekik dokurken;
Bir yandan eyvah! çocuklarıma geç kaldım diyerek;
Nasıl da koşuşturduğunuzu, bir siz, bir de ben bilirim,
Çünkü, ben bir öğretmen çocuğuyum.

Ancak, unutmayınız ki, sınıfa her gelişinizde;
İstediğiniz kadar gülücükler dağıtın;
İstediğiniz kadar mutluluk tabloları çizin;
Hatta, isterseniz bütün dünyayı kandırın, amma velakin;
Ne tür bir oyun oynadığınızı, bir siz, bir de ben bilirim;
Çünkü, ben bir öğretmen çocuğuyum.
(M. Ali ÇOK, Emk. Coğ. Öğrt. Kasım.2010, Adıyaman)