Oğlummm... Şiiri - Hüseyin Türkmen

Sen doğduğun gün o zavallı fakir soframa kuş sütleri yağdı göklerden
Sen doğduğun gün alnından öptüğüm anacığının gülyüzüne bir nur geldi
Ve cenneti gördüm onun ayaklarının dibinde
Sen doğduğun gün rüzgar benim emrimdeydi Sultan Süleyman’ın değil,
Sen doğduğun gün denizler ayaklarıma kapandı
Dağlar boyun büktü, titredi korkudan,
Sen doğduğun gün ateş böcekleri yanmadı ilk defa
Uçarak gittikleri ışıktan,
Sen doğduğun gün tarih diye bir şey kalmadı
Zaman durdu, akıp gidemedi su gibi,
Sen doğduğun gün yaşlıların, kimsesizlerin yüzü güldü,
Sen doğduğun gün kimse ölmedi genç yaşında,
Silahlar sustu, canlar yanmadı,
Sen doğduğun gün açların karnı doydu ilk defa,
Sen doğduğun gün çöllerde çiçek açtı
Sen doğduğun gün kuyruklu yıldızlar ismini yazdı gökyüzüne,
Sen doğduğun gün o kızıl güneşi zapt ettim
Sen doğduğun gün güneşin kralı olarak
Yıldızlara köprüler kurup gezdim tek tek,
Sen doğduğun gün samanyolunda kral oldum ben
Sen doğdun ve ben sana o onurlu babacığımın adını verdim oğlum..
Kimsenin malında gözümüz olmadı bizim,
Kimsenin önünde eğilmedik kendimiz için,
Kimseyi kırmamak için kendimizi kırdık, yaraladık hep,
Başkalarının acılarını içimizde hissettik,
Çare olmaya çalıştık hep gücümüz yettiğince,
Kimse ardımızdan namussuz diyemez bizim
Eğer kendisi namussuz değilse,

Sen benim oğlumsun,
Babam OSMAN’ın torunu OSMAN’ımsın,
Vurabildiğin kadar kuvvetle vur haksızlıklara korkma,
Her şeyden vazgeç ama asla vazgeçme onurundan
Bil ki ben de asla vazgeçmem OĞLUM’dan….