Oğlum Şiiri - Tayfun Bulut

Oğlum

Beş temmuz iki bin bir
Dünyaya gözlerini açtın
Sen bizim hayatımıza
Mutluluk neşe saçtın.
Kucağımda uyurdun akşamları
Ninniler söylerdim sana
Bütün renkler sendin
Nereye dönsek sen
Senle başlıyor
Senle bitiyordu gün.
Gün oldu güneş oldun
Isıttın yüreğimizi
Gün döndü ay oldun
Aydınlattın gönlümüzü
Kalbimize kayan tek yıldızımız oldun
Seninle ağladık seninle güldük seninle büyüdük
Canım oğlum tek varlığım
Damarımdaki kanım
Yaşam pınarım
Çok sevdim seni
Bazen de üzdüm.
Eksiklerim de oldu seni büyütürken
Yanlışlarım da
Biliyorsun ki ilk çocuğumdun
Annen çok ilgileniyordu
Seni daha iyi yetiştirebilmek için
Ama ben sadece seni sevmekle yetiniyordum.
Uyurken başında seni seyrediyor
Eve gelip seni uyur bulduğumda
Üzülüyordum.
Sevemedim koklayamadım
Ben uyutamadım diye
Allâhım bu ne sevgiydi
Her baba böylemiydi
Yoksa ben mi abartıyordum
Beklide baba sevgisini birebir yaşayamadığımdan
Kişi başına düşen sevginin azlığı
Kalabalık aile olmamızdandı.
Büyükbabamızı kaybettik
Yokluğunu arıyorum bu yaşta
Şimdi oğlum altı yaşında
soruyor,,,
-Baba sen kaç yaşındasın?
Kırk iki
-Dedem kaç yaşında öldü?
Altmış iki
-Baba sen dedemin yaşına geldiğinde ben kaç yaşında olacağım,?
Yirmi altı
Neden sordun oğlum?
-Sen de dedemin yaşında ölürsen
-Ben tek başıma kalabilecek miyim diye
Babalar ölmesin…

25/05/2007
Tayfun Bulut