Oğlum Şiiri - Huriye Erdugan

Kaşlarımı çatmadım,
Sesimi ise hiç yükseltmedim...
Ezildikçe ben hep sustum,
Bir düğümü bile çözemedim,
Hiç bir yarama merhem süremedim,
Hiçbir acımı süsleyip, gizleyemedim,
Hayat telaşı, yaz, kış,
Ömür geçip giderken
Seni sevgiyle saramadım oğlum...

Oğlum,
Yüzünde açan keder, içime düşer kanardı
Omuzundaki düşüklük,
Gözlerindeki umursamaz bakışlar
Dilindeki küfürün sebebi de,
Isyanın da,
Katıla katıla gözyaşında bendim,
Sen ise beni, hep mutlu bir adam sandın oğlum

Gizli saklı yaptığın günahlarından,
Tövbe edişlerinden,
Yanlışlarından,
Vazgeçişlerinden,
Tekrar tekrar aynı günaha düşüşlerinden,
Vazgeçiren ben olsaydım da,
Seni kara kışta toprağa gömmeseydim oğlum

Daha 17 yaşındaydın oğlum
Bir çileyi çekecek kadar anlayışlı degildi yüreğin
Hak sahibi değildin hiç bir şeyden
Hiç davaya şahit tutulamazdı gözlerin.
Sadece Benim vefasız babalığıma,
Sorumsuz dağınıklığıma,
Üstü kapalı acılarıma şahittin oğlum..

Bilmezdin derdimi,
Bilmezdin tek telaşımın sen olduğunu,
O yüzden hep kızardın bana
Bırakmasaydın beni böyle,,,
Razıydım herşeye...
Vermeseydim seni bir kuru toprağa
Bir Şubat soğuna,
Pazarın yetimliğine katmasaydım seni...

En delikanlı çağlarını
Bir kıza sevdalanışını
Acemice sildiğin gözyaşlarını
Utandığında kaçırdığın gözlerini
Bir daha nasıl görecektim
Seni nasıl saracaktım oğlum

Henüz doğmamıştı güneş
Kollarıma düşmüştü, buz gibi bedenin
Sonra bir selanın içinde yankılandı adın
Boğazımda Acı bir yumruk gibi kaldın
İçimden ılık ılık aktın gittin oğlum

İçim yangın yeri oğlum
Yüzüme bir tebessüm bile haram.
Gözlerim kederde artık,
Yüreğim ebedi uykuya talip...
Kuzum, oğlum, yüreğimin sızısı
Ocağımın söndü tüten dumanı
Oğlum,
Sanmaki sen öldün
Ben kaldım buralarda...

Ayaz bir soğukta
Bir Şubat'ta,
Sabahın en derin karanlığında
Gömüldüm diri diri toprağa,
Zannetmeki sen öldün,
Ben öldüm Oğlum,,,,
Ben öldüm,,,,