Öfkesi Dinmiyordu Şiiri - Atilla Durukan

denizin karayla birleştigi yerdeyim,
öfkesi dinmiyor,oldukça hırçın.
gökyüzünde akbabalar telaşlı,
toprak aglamaklı,toprak perişan.

bakışlarında nefret,ışıgında öfke var,
yeşerttigin bahçelerde güller perişan.
sevgini,ilgini,aşkını aldında gittin,
nefretini,kinini,bırakma,ruhum perişan,

aczimin giryanı degil, sevinme,
dili yok kalbimin,olsa da söyletmem.
okumayı bilseydin,gözlerimden okurdun,
aglamam,yüregimi de aglatmam,kahrolsamda,

okuman için yazmıştım, okumadın ki,
adını yazmıştım satırlarımdan önce.
ne sesini duydum, nede gördüm yüzünü,
ben, yazılarındaki seni sevmiştim.