Öfkem Tükenmedi Daha Ey Ülkem

ÖFKEM TÜKENMEDİ DAHA EY ÜLKEM!

Zehirlenmiş gibi uykum
gecelerime kan sağıyor
öksüz koyaklarında düş yorgunu gözlerimin
gündüzleri hoyratça tartaklanıyor
işte bu yüzden
öfkem tükenmedi daha ey ülkem!

Bir türkü düşmüş sokağa
kirpilerin tadına dadandığı
gencecik sevdalara selam
bir destan ki ellerime dağlanarak
morca yazılmış.

Tarihime ömrümün her Cumartesi Ana
utancın kırmızı mührü kazınıyor
kaldırımlar ki alnıma mosmor döşenen
kanlı tanıklarıdır papatya açan dişlerimin.

Talan oldu uğrularca emeğim yalan oldu
bozuldu her gün yeniden terazisi dengemin
zaman ki kahrı yaratan usta bir yokluk
ve cinayet oldu doğan çocukların adı.

Gün odur ki
geleceğini emmeden doyabilsin ülkemde bebekler
oysa biz bile hep ödünç alarak onlardan
yiyip içebiliyoruz rahatça...

Derileri dökülen yüzümüz kızarmadan
dağlara öfkemiz varmış gibi binlerce yıllık
kül ekiyoruz üstlerine ateş bile yakmadan
öfkem
işte bu yüzden
tükenmedi daha ey ülkem!