Öfkem Şiiri - İsmet Zeren

Öfkem yığın yığın sessizliğimde
Öfkem sel olur depremlerimde
Bir koşu yetişirim aya güneşe
Öfkem döner durur gökyüzünde
Sonra yorgun..
Düşerim bir çiçek tarlasına
Arılar üşüşür izlerime
Güller gerdan kırar dizlerime
Ay kıskanır
Güneş küser..
Öfkem
Alır götürür kokumu
Renklerin cümbüşüne

Doğrulmak isterim
Yener güreşinde
Bir el oğlu
Ellerinde el kızlarının
Ördüğü alaca eldivenler

Sırt üstü yatarım
Gönüllü teslimiyet sarar
O narin bedenimi
Güneş göz kırpar
Ay güler yenilgime
Ayak ayak üstüne atarım
Kahve yemenden
Yüreğim dibek dibek
Suyu dümenden
Ses verir
O koca göbek
Açlığımı hissederim
Sevgini uzaklığı basar yüreğimi
Öfkem doğrulur çiçek tarlasında
Kandırıldığımı
Anlarım