Öfke Nöbetçileri Şiiri - Dilek Eryüzlü

Her sabah uyandığımda hissettiğim o duyguların yerini
kocaman bi boşluk almış gibi.
Kocaman bi sevgi ile, umut ile uyanırdım sabahları,
ne kadar yorgun olursam olayım,
ya da ne kadar hasta-biri
kulağıma fısıldardı sanki,
"hadi toplan,belki yarın yokuz, sevdiklerine sarıl"
Onlar İçin endişelenirken bile mutlu idim.
Şimdi nasıl oldu tüm bunlar,
hikayeyi başa sarsam maddeli nedenlerim bile Yok.
Yalnız kaldım sadece.
Yalnızlığım ile yüzleştim.
Ananelere takılmış, beni anlamaktan çOktan vaz geçmiş bir adam görüyorum, kalbim kırılıyor.
Yalnız mı yürüdüm ben bu yolu?
Çok kızgınım, hayatı sırtıma yıkmaya çalışan herkese
Beni değersiz hissettiren herkese
Kalbimi kırarken gözüme bakabilenlere
En zor anlarımda yanımda olmayıp da uzaktan ahkam kesenlere
Çok bilenlere
Bi bok bilmeyenlere
Yanıcılara ,
sağcılara,
solculara,
iki yüzlülere,
sahtekarlara
Tüm bunların beni ne kadar incittiğinden zerre haberi olmayan yol arkadaşlarıma
Herkese o kadar kızgınım ki
İçimi boşalttınız
Kalbim görmüyor hiç bir şeyi