Odun Şiiri - Evrim Evrensel

Bak şu oduna,
Odunda ki maharete bak şimdi;
Yanmak ve yanıp ta kül olmak iken işi
Nelere de yelteniyor bak şu oduna,
Yok ısırıklı elma,
Yok oturan Elik,
Yok gölgesi büyük ağaç,
Yok uçan Kelebek,
Yok Zürafa,
Fil ve koşan çıtalar,
Bir de serenad,
Ve de kalbin fotoğrafını çekmek haddine mi !
Haddine olmuş ki Çekivermiş fotoğrafını bir bir
Yaşadıkça doğayla tüm gördüklerini,
Arşivleyerek kozmikine içindekinin...
Müzikleri kaydetmiş,saklı arşivinde,
Ateşi görüp ısınınca; müziğin ritmini sedalayan.
Sayın Bay odun, ya da bayan odun,
Her ne isen,
Ve her kimsen,
Müziğin ve fotoğraflarınla...
Ne kadar da saklarsan sakla gizlerine,
Yakmak için seni,
Baltacılar vurur baltayı dizlerine,
Bakmadan yaş akan gözlerine...
Seni bilenlerin;
Tahtakuşların,
Ağaçkakanların,
Tahtacıların,
Hatta ağaç erlerin,
Çıkar karşına, yana yana kül olmadan,
Çekiverir görerek arşivindeki,fotoğraflarını...
Kozmik arşivinin;Müziklerini...
Kurtararak yanmadan evvelki son halini,
Arşivine aktararak ait olduğun dünyanın,
Ateşi görür görmez müzik sunularının
Kulaklarda kalan tınıları,
Ve fotoğrafları,
Servet Odunlarının...