Odamdaki Işık Şiiri - Necati Şimşek

Bir tanem,
Sana, içimden geçen duyguları
Bir, bir açıklamak istiyorum,
Bir, bir...
Ama nereden başlayacağımı
Ne ben biliyorum,
Ne kâğıdım,
Ne kalemim...

Kar yağıyor dışarıda, kar...
Bir bilsen içimde
Ne biçim bir ateş var
Püskürüyor her gün hasret ateşini
Durmak bilmiyor,
Bilmiyor içimdeki volkanlar...

Damla damla eriyor odamdaki mum
Eridikçe odamı bir karanlık
Yavaş yavaş basıyor
Öyle bir karanlık ki
Biraz sonra göz gözü görmeyecek
Yalnız bir ışık,
Ufacık
Yansıyor odamın köşesindeki aynadan
O kadar fersiz ki
Yalnızca nefes aldığım zaman parlıyor
Üflüyorum
Ve çeke çeke bitiyor...

Tam bu sırada bembeyaz karlar içinden
Bembeyaz gelinliğinle
Sen geliyorsun
Yine yüzünde bir tebessüm,
Bir tebessüm...
Elinde sevda çiçekleri
İşte o an sigaramın ışığı çok sönük kalıyor
O an odamdaki karanlık
Yerini aşk ateşinin verdiği ışığa terk ediyor
Ve o an senin hayalinle bile olmak
Beni sonsuz mutluluklara gark ediyor
İçimdeki bu anlaşılmaz duygular
Gittikçe çok bilinmeyenli
Bir denkleme benziyor...
İşte böyle bir tanem...

21.01.1983
Necati ŞİMŞEK
Sağmalcılar/İstanbul