Odamdaki Ben Şiiri - Fatih Keleş

Yapayalnızım Loş Işığına Sığındığım Bomboş Odamda,
Başımı Eğmiş Yaslanmışım Küf Tutan Duvarına,
Bir Resmin Var Varlığın Gibi Yılların Eskittiği Göz Yaşlarımı İçen,
Bir De Mektupların Var Okuyup Okuyup Yumruklar Atıyorum Duvarlara

Bir Kırık Kalemim Bile Yok Ne Yazık Ki Titreyen Ellerimde,
Seni Sevdiğimi Karalamak İsterdim Odamın Çatlayan Sıvalarına,
Mutluluğun Resmini Çizmek İsterdim Kararmış Beyaz Duvarlarına,
Maziden Kalan Hiçbir Şey Yok Başka, Bir Tek Ben Varım Sessiz Odamda.

Bir Küçük Penceresi Var Odamın Bazen Dışarıyı Seyrediyorum Sonbaharda,
Nefesin Dolaşıyor Sanki, Bir Fısıltı, Bir Islık Var Esen Rüzgarlarda,
Kurumuş Benim Gibi Yıpranmış Fidanlar, Ölmüş Yapraklar Uçuşuyor Kaldırımlarda,
Hıçkırıyor, Damlıyor, Kayboluyor Göz Yaşlarım, Dökülen Her Yağmur Damlasında.

Bir Teselli, Bir Yeşil Ot, Bir Tohum Bile Yok Artık Doğada,
Kapattım Odamın Kırık Camlı Çürümüş Penceresini, Kapandım Yine Buz Gibi Odama,
Tane Tane Damlıyor Dam Şırıl Şırıl Vuruyor Odamın Yosun Tutmuş Tabanına,
Üşüdüm Sarılmak İstedim Sana, Sen Yoktun Hayalini Kucakladım Sevdayla.

Isınmak İstedim, Bir Sigaranı Yaktım Çekip Çekip Üfledim İs Kokan Küçük Odamda,
Bitti Yine, Bir İzmarit Kaldı Geriye Anılar Gibi Kül Tabağımda,
Kalıcı Olan Hiçbir Şey Yok; Ben Bir Gün Öleceğim, Yıkılacak Bu Virane Oda,
Bir Tek Sevgimiz Yaşayacak Bir Tanem, Hep Büyüyecek Sonsuzlukta.