Oda Şiiri - Mehmet Çağdaş Küçükduman

Bir karanlık ki her şeyim onda saklı
duvarlar ansızın donduruyor bakışlarımı
mıhlayıp asıyor en içten ağlayışlarımı
en karamsar anlarımı yansıtıyor odama.

Dışarıda çırpınan bir yağmur
odam çatlamış toprak oluyor
yağmur bekliyor kara bulutlardan
fakat camlar gardiyan olmuş odama.

Benimle beraber üşüyor
sonra ısınıyor nefesimle
ışıkları söndürüyorum inadına
kar taneleri ışıklar saçıyor odama.

İşte insanlardan kurtulduğum tek sığınak
ağladığım,güldüğüm çiçek bahçesi
boğulduğum sonsuz okyanus
bir mezara girer gibi giriyorum odama.

Mezar sessizdir,duyulmaz yankılar
odam,ölümü en çok düşündüğüm mekan
ağaçlar çiçeklenmez burada
gönlümden kopan bir zemheri salıyorum odama.

Sokaklar kalabalık,insanlar akışkan
özüm kendimde,kanım gerçekten kan
ektiğim tohumları seyretmek için
muzaffer ordular gibi çekiliyorum odama.

06.04.2008
ANKARA