. Oda Şiiri - Turgut Uzdu

Dört duvar, bir tavan
Neden beyaz yakışır duvarlara siyah değil içim gibi
Hep kurudur, hep boş
Neden kendi yürek sesimi duyarım hep
Hıçkırıklarımın çizdiği tablolar düşer
Damlalar düşer
Ben neden düşerim

Ayyuka çıkar sanırdım kalbimin sesi
Kendim çalıp kendim dinlemekten yoruldum
Gecelere yalnızlık yürüyüşleri çizmekten bıktım
Ben doldururum kadehlere kederi
Sebepsiz
Duyuramadığım seslenişimi
Neden yine ben içerim

Her yere dağılırım parçalanıp
Sonra el yordamı kendimi ararım
Bulamayışlarım beni bağlar düğümlerce
Oysa gözlerde yaşamak isterdim dolu dolu
Ah! Ah!
Köşelerde bir gülümseme dolaşmalıydı
Benim demeliydi, senim demeliydi…

Sessizliğin sıratı şimdi dört köşe
Kıldan ince bir umut
Neden ben her gece yalnız geçerim

Ya bir ağıttır her şarkı kulağıma
Ya ben notalaşırım
Bekleyişim örtünür üzerime boynumu büküp
Yokluğu yaşarım, yokluğu taşırım
En uzak vuslat karşı duvar
Gel derim gelmez, git derim gitmez
Kulak çınlamalarım büyür büyüdükçe
Küçülürüm
Beni yazarım seni bulamadan
Mısraların arasını neden ben seçerim

Oysa tebessümlerin ışıkları doldursun isterim odamı
Sıcaklığıma eş olsun sıcaklık
Yanaklarda dolaşmayan ellerim mahcup
Saç kokusundan uzaklardayım
Bir türlü yırtamadığım beyazın üstündeki siyah
Gizlenen şafakları mı beklemeli illa
İsyanım yalnızlığa haykırırken
Ben neden
Neden hâlâ kendimden ürkerim

Beş duvar olsan ne yazar be hey oda
Bir hayalet ben var dolaşan
Bir de içine saklandığım tablo
Çerçevesi kırık
Hayallerimin renginde kendimi çalıyorum
Eski bir gitar “Sen”’sizlikte
Ufuklarda yelkenimin gövdesi çatlak
Varsın olsun
Köşelerinde oynanan aynı saklambaç oyunu
Bir türlü kendimi bulamadığım
Duvarların hıçkırık rengi
Umutsuzluk içinde umut arasam da en koyu maviyle
Gözyaşına aşina yine sessizlik
Bıkmadın her tuğlana yazmaktan
Aynı tonda okutmaktan
Sorular savcı üslubu
Ben mahkûmu kaderin

Depremler olur karanlık basınca
Hıçkırıklarımın çizdiği tablolar düşer
Damlalar düşer
Ben yine düşerim
Parçalanır yine düşlerim