yorgundum,
ismin bana hiçbir şey vermiyordu.
yaşanmış ve yaşanacak bütün savaşlar
benim çadırımın dört duvarında akrobasi yapıyordu.
bir tarafım kan çanağı, göz-gözü görmez iken
diğer duvarımda, taze mezarlar toprak kokuyordu.
belki bundandı çok yorulmuşluğum.
sayamıyordum toplama kamplarımdaki iskeletleri
atılan her uçuk kanatlı kurşunla delik deşik olmuştum.
yorgundum, yani çok kötü vurulmuştum
saksımdaki çiçekler gözlerimi buğulandırıyordu.
senin ismin bana hiçbir şey vermiyordu.
anlattıkların bir kulağımdan bile girmiyordu ki
yol bulup öbüründen çıksın.
paletler mayınlarda, ödünç kol ve bacaklarla
ikram sunuyordu ziyafet sofralarında
yüksek apoletli parlak yıldızlara.
işte belki bundandı.
ismin gibi sende hiçbir şey vermiyordun bana
duvarlarımdaki savaşlarda siper olamamıştın
üstüme yangın bombası olup yağmıştın saatlerce.
mürekkepler “ölüm” yazmaktan tükeniyordu manşetlere.
ben bir kalem arıyordum masamın üstünde
bir de beyaz kağıt sadece.
bir çiçek resmi yapacaktım bir de bir çocuk gülerken geleceğe.
belki yorgun bile değildim, çoktan ölmüştüm
sen zaten hiç olmamış gibiydin.
haberler gene aynı toz duman ve aynı barut kokusuydu
hiç değişmedi ve değişmeyecekti de
duvarlarımın rengi
koku, üzerlerine berbat sinmişti.
şimdi arkası bir başka öte olan, bir başka duvara
dayasam sırtımı.
Kayıt Tarihi : 9.5.2007 14:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tertemiz ve bulutsuz , aydınlık günler temennisiyle... Hâlenur
bir çiçek resmi yapacaktım bir de bir çocuk gülerken geleceğe.
...
Bu resmi değilde
Kan kokan,barut kokan paletlerin altında ezilen yada anasının ,babasının koynunda vurulan çocukların resimlerinde; o ana babalar ve çocukların yüzlerini değiştirip kendi yüzlerini koyarak sunsak koltuklarına yaslanmış kendi ailesine ve kendine bir zeval gelmeyeceğine inanarak yaptıklarının bilincinde olmadan keyifle kahve içen o insanların yüzlerine...
sevgiler..saygılar..
TÜM YORUMLAR (5)