Ocağında Şiiri - Seyrani Göl

Gece çöktü ocağıma,
ateş sandığım şey yavaşça söndü.
Yanmak değilmiş bu yolun hikmeti,
eksildikçe açılan bir kapıymış meğer.

Nefesim köz oldu göğsümde,
üfledikçe ben dağıldım.
Her “ben” dediğim yerden
bir kül daha düştü içime.

Vakit, elimi yakan bir demirdi,
tutmayı bırakmadım;
acıdan bir sabır dövdüm içimde,
yanmayı öğrenene dek.

Hamlığım dile gelmiş,
ocağında piştim sandım,
meğer,
hayatın verdiği ders ölene kadar bitmezmiş.

Bir adım geri çekildi nefsim,
ateş öne çıktı.
Anladım ki,
yanan ben değilmişim,
bende kalanmış.

Geceye bıraktım adımı,
ölüm aldı,
Rahman’a sundu.
Ocağında
kül olmayı öğrendim,
ateş kalmak için.
S.GÖL