Öbür yaka Şiiri - İlyas Kaplan

özü ölümdür kimi ocaklarda bir haberin
bir cehennem düşüdür,
dumanı ah ile tüten ,
alev gibi yanan
kalaşnikoflar körpeleri vurunca

bazen de namluya sürülmüş kurşunların
en kızıl yerinden vurduğu zulümlerin adıdır çocuk
anaları gözyaşları içinde
dudakları ağıtlardan çatlamış

her gün arşınlarken kırık kaldırımlarını kentin
yorgun düşüncelerini siler bir yağmur tanesi gibi
bir ayağıyla seksek oynarken
diğer ayağından kan sızar toprağa

varlığıyla sağır duvarları yıkar çocuk
sancılı damarlarında ölümcül çığlıkları
acıların en kahredicisi göğsünden yükselirken
tankların ardındakiler korkudan titresin artık

çoçuk korkuların cümlesini ağlamakla susturur
baharın ateşini söndüren bir ayaz esintisi misali
avuç avuç toplamaya çalışır güz yağmurlarını
bir ılık tebessüm belki bir süzgün gamze gülüşüyle

toprağın öbür yakasında
yağmur kuşları konar servi salıncaklarına
karalar üzerinde yürüyen acıların
ayak sesinden daha gizemli

özü ölümdür kimi ocaklarda bir haberin
bir cehennem düşüdür,
dumanı ah ile tüten , alev gibi yanan
kalaşnikoflar körpeleri vurunca

redfer