O zaman İnsanlık Vardı Şiiri - Ömer Tural

O Zaman İnsanlık Vardı

Sıhhiyemiz vardı, Eyüp Amca, elinde çantası,
Omuzunda bütün köyün derdi.
Hasta olan her evin baş köşesi,
Çıkardı çantasından şırıngayı.

İspirtodan dökerdi pamuklu kutusuna,
Şırıngayı ısır, salla, soğut,
İğnenin acısı değil, şifanın umuduydu o.
Gönül yaralarını da sarardı sanki.

Filin Şükrü Ramazanlıkta, kış aylarında,
Teneke çalıp kapı kapı gezmesi. Bir davet, bir uyarı.
Kadir Arslan'ın Tellallığı, sesi taşa çarpar, geri dönerdi.
Köyün nefesi, köyün habercisi.

Yusuf Çavuş demir döver, at nallardı,
Güven ve kuvvet basardı toprağa.
Rasim Usta ise sabrın ve sanatın ta kendisi:
Araba tekeri tamir eder, çam tahtadan su fıçısı yapardı.

Kırmızı eniş tepeden arabayla inerken,
Tekere bağlanırdı kızağın demiri.
Hepsi ayrı bir meşakkat, doğru söze ne hacet!
Ama o meşakkat, o hayatın tuzu, biberiydi.

O zamanlar komşuluk vardı,
Gücü yeten gücü yetmeyene yardım ederdi.
Birinin işi, bütün köyün sorumluluğuydu.
Hiç kimsenin işi kalmazdı yarım.

O zaman insanlık vardı,
Dostluk vardı, gözlerde parlayan güven vardı.
Herkes birbirine yama, birbirine destekti.
Şimdi nerede o Eyüp Amca’nın çantası?
Nerede o yarım kalmayan işlerin huzuru?

Duyguların Şairi Ömer TURAL