Ö(z)lüyorum Sadece.

İnsan bazen bir çığlığa dönüşür,
Sesi çıkmaz da içini yırtar sessizliği.
Ben de öyle sustum işte,
Bir yanım hâlâ avuçlarında,
Diğer yanım
Bir mezar taşı gibi dikildi içime.

Ellerimden tutmadan nasıl bırakıp gittin?
Bir veda bile etmeyen gözlerinle,
Koca bir mevsimi devirdin içimde.
Şimdi hangi bahar açabilir eski yaralarımdan?
Hangi yağmur yıkayabilir
Sensizliğin pasını ruhumdan?

Yalnız’ca kalbim kırık…
Ve sen hâlâ içimde,
Bir zamanlar bana ait olan ama bende kalmayan
O en güzel cümle gibi.

Eksildim.
Her sabah biraz daha eksik uyanıyorum.
Gözlerim tam kapanacakken,
Senin sesin düşüyor kirpiklerime,
Uyuyamıyorum…

Adını her duyduğumda,
Bir şehir susuyor içimde.
Sokakları boşalıyor,
Işıkları sönüyor pencerelerin.
Ve ben,
Kendi kalbimde kayboluyorum.

Anlıyor musun?
Sensizlik, bir unutuluş değil,
Sonsuz bir hatırlayış…
Ve ben hâlâ
Ö(z)lüyorum sadece,
Aldırma…