O Tortulu Ilık Şiiri - Kağan İşçen

uyanmak diye bir şey yoktu uyumazdım
melankolikliği sinsi ayılmalarda temmuz
caddenin karşı tarafında
bana gözlerini dikmişsin gibi
gelirken üstüme...

sakar balkon oturmalarımın arasında
dudak payı tesadüflerle bozarken aklımı
aynalar nasıl sır saklarlar
sırf kendimize ayırdığımız ve korku dolu
gerçek sevmekse aynalarda bile eşi benzeri yok
sanki o biz değil miyiz...

yeni yeni bulvarlar keşfetmek gibidir
telaşlı kan ter içinde ve sırt sırta
gülüşünün herhangi bir anını düşünmek
sanki bütün ara şoselerden
ben geliyormuşumcasına gri duruşuna
kentte kaybolup gitmek duygularının üstüne
sırt sırta elmacıklarına susuzluğumla...

hatalarımı yanında olmadığım anlara ayırdım
ne zaman yağmur yağsa korunaksız sokaklarda dolaşıyorum
bir öleceğim zaman kızmayacağım uzaklığına
sensiz en büyük hatamı yanında olmadığım son ana adadım
yine de üzülmem yalancı çıkarırsan çocukluğumun tek saadetini

su içerken yılan bile dokunmazmış
avuçlarının teriyle gel çevrenimin son kırıntısına
azrail götürdüm sansın
sensizliğimin her gününe ayrı ayrı göğermiş bakışlarımı
avuçlarının teriyle gel
diyar diyar seni söyleyen çöl dudağıma
ve sesimde şekillenen özlem ırmağında yıka ellerini
tersiz fersiz bırakma
ağaçlarımdan aldığın o tortulu ılık duyguyu...

düşenin dostu olmazmış sevgilim
sensizliğin zamana düşen yansımasıdır ayrılık
ayağa kalkan yalnızlığımla
yanındayım...