O Şiiri Ben Yazacaktım

Babam söz verdi, gitmeyecek
Oturduk karşılıklı konuştuk
Her diktiği zeytine
Benim adımı verdiğini söyledi
Tanrı’ya ulaşınca,
O zeytinleri unuttuğum her an
Babam da ölecekmiş…
Benim vuslatıma kadar
O gitmeyecek yani…
Ben babamı, kaşık kadar kalmış babamı sevdim
O ise veda cümlesini bir zeytin ağacına yazdı
Yeni ekilen, ölmesi zor bir ağaca…
Eğer başkası yazmasaydı
O şiiri ben yazacaktım…
Ben hayatta en çok babamı sevdim…
Biraz ağlamalıyım
Sonra devam ederim
…

Döndüm
Eğer ben babamla yaşasaydım
Muhtemelen, şimdiye kadar ölmüştüm
O da…
Deha ve kitaptan konuşurken
Şunu dedi;
Deha keşfedilmeyi bekler
Sadece okumuş olan ise
Kendinin keşfedilmesini sağlar
Yani deha, asla keşfedilmez
Ve ben de
Eğer, dedim
Sen bana bu kadar kitap okutmasaydın…
Sen bana tek taraflı olmayı öğretseydin…
…
Sessizlik…
Mutlu musun baba, dedim
Değdi mi…
Cevap şu;
En azından,
Benim canım acıdığında
Söylemek zorunda değilim…
…
Yüreğimin ortasına oturdu
Ses ve söz yitirdi benliğini
Taşlar haykırabilirdi
Ama ben sessizdim…
Eğer o,
Bakışından korktuğum
Avuç içini bir kere bile görmediğim
Babam giderse
Örnek alacak
Kimse kalmayacak
Kaşık kadar adam…
Ve ben, sanki
Tuz ruhuna bandırılmış dev
Anneme bakamam bile
Ama ben
Hayatta en çok babamı sevdim…
Eğer o şiiri
Başkası yazmasaydı
Ben yazacaktım…

14,02,07
İstanbul – Kurtuluş
19:15
,-,-,’le MSN Monologları’ndan