O'na Mektuplar I Şiiri - Hamza Özçelik

Şimdi şimdi anlıyorum ki
Seninle benim hiçbir ortak yanımız yoktu
Senin gözlerin yeşil, benim ki siyahtı
Senin tenin süt beyazı, benim ki esmerdi
Sen hep coşkulu, hareketli, garbın müziklerini dinlerdin
Ben hüzünlü, durgun, efkarlı şarkın, müziklerini
Senin hep peşinden koşturan
Seni seven erkekler oldu
Oysa beni seven hiç kimse olmadı
Sen papatyaları severdin ben kardelenleri

Sen her zaman kalabalıklar içinde bulunmayı seçtin
Ben kalabalıklardan kaçtım
Kalabalıklar içinde yalnız yaşamayı öğrendim

Sen dertlerini arkadaşlarına anlatırken
Ya da sevinçlerini dost bildiklerinle paylaşırken
Ben acıtan, acıtmayan ne varsa
Kağıtlara yazdım
Sonra yazdıklarımın adına
Şiir dedim

Sen, kendini bir bakışla dahi ifade edebilirken
Ben bildiğim tüm kelimeleri kullanarak
Şiirler yazmama rağmen
Hiç anlaşılmadım

Sen güzel, akıllı bir kızdın
Bense gölgene bile eşit olamayacak derece çirkin
Ve kalbimi sana verecek kadar aptaldım

Kahrolası kalbimse tek bir ortak noktaya
‘’İkimizin de öleceğine’’
İnanarak seni sevmeye devam etti

Tıpkı, diğer her şeyde olduğu gibi
Bu seferde yanıldı
Çünkü
Senin süt beyaz tenin
Toprakta huzurla yatarken
Ruhun mavi göklerde
Özgürce yaşayacaktı
Buna karşın benim esmer tenim
Toprakta günahlarımla çürürken
Ruhum
Şiirlerimde hep esir kalacaktı…