Tülay Sustam - O'na Mektup Şiiri - Antol ...

Biliyor musun bana benziyorsun. Kırık bir sevişin, eskiyi yenileyen bir gülüşün var. Ne gitmelerinde kalabiliyorsun, ne de kalmaların gitmek… Öyle kuytusu var ki gözlerinin baktıkça içimden susmak geliyor. Narin bir bekleyişin var her an uzağı yakınlaştırır gibi. Yakınlığın kendin gibi içten. Süslü çardak altında bütün her şeyi geride bırakan bir gölge gibisin. Bir varsın başka da bir şey yok. Gülüşünde bir gözyaşı var ki neye dokunsan kuruyor, nereye düşsen acıyor. Bütün parmaklarına bir anlam yüklemişsin. Gidene gel, gelene gitme der gibi… Dik başlılığın eğiyor işte bütün dallarımı. Kışın bile yeşilliğini arıyor gözlerim ve seni içimde hep yeşil tutuyorum.

Biliyor musun bana benziyorsun. Tek farkımız tenim esmer, senin ise adın mavi. Sensiz, uzaklara dalmak zor olmuyor. Yoksun, hiç yanımda olmadın da… Bu yüzden sensiz hiçbir şeyin içinden çıkamıyorum. Gözlerinin bıraktığı her boşluğa bir kuyu kazıyorum. Ve anlıyorum sana gelirken ne kadar engel atlatmışım. Ve sana gelirken neleri yok saymışım. Bu yolun öncesi yoktu… Bu yol da su da yoktu. Senin ıslaklığında kurumak güzel…

Biliyor musun bana benziyorsun. Kaşın kalkarken, kirpiklerin birbirine kenetleniyor. Aslında kızarken seviyorsun ve severken kızabiliyorsun. Yolu yordamı yok sözlerinin ve iki yabancı ellerin. Dokunduğun her şeyin sanki bir kalbi var. Kırıyorsun ve kırılıyorsun. Cansıza ruh, canlıya hayat katıyorsun. Ve her gidişinde bir canlının canı yakıyorsun. Yanlış anlaşılmaktan şikayetçisin. Oysa sen yanlışların içinde yalnız bir doğrusun. Ne yapsan da doğrulamıyorsun. Bir tarafın senden giden taraftan yana. Bir tarafın hep küskün gölgelere…

Biliyor musun bana benziyorsun. Gecelerinde bile güneşin var. İstesen kendine herkesten çok gülebiliyorsun. Eğer istemiyorsan bir gülüşü bile geceden sayıyorsun. Yıldızım çok diyorsun ama bir “”ay”” olmanın tadını asla çıkarmıyorsun. Siyah; siyah da senin için gün gelip de siyahın içindeki beyaz sana göründüğünde beyaza siyah demiyorsun.